Van Egilsstadir naar Myvatn

27 mei 2017
Complimenten aan Miss Bucket voor haar prachtige relaas en originele gedicht! Geluid bij een drone, daar zit je echt niet op te wachten. Het klinkt als een wolk hele nijdige wespen.....

Toen we vanmorgen uit het raam keken zagen we tot onze grote vreugde een strakblauwe lucht, dat beloofde veel goeds voor deze dag. Na het ontbijt de receptionist nog laten genieten van onze drone-opnames en de zo stugge jongen ontdooide als de IJslandse gletsjersneeuw voor de Nederlandse zon.
Onderweg naar Myvatn ging het met de weg bergopwaarts en met het weer helaas bergafwaarts. Langs de weg zagen we nog een grote waterval en we konden ons niet bedwingen om toch nog even een klein stukje naar boven te lopen voor een beter plaatje. Dat kleine stukje werd al weer gauw een wandeling van een kwartier heen omhoog, maar het was de moeite waard. We waren gelukkig nog wel eerder dan een enorme bus met Fransen, die elkaar stonden te verdringen voor de mooiste foto.
Weer met gierende banden doorgereden en nog een foto kunnen maken van een prachtige berg met zijn top in de wolken. Aangekomen bij Myvatn stonden ook wij met de kop in de wolken, maar dan wel van muggen. Die blijken gelukkig niet te steken, maar ze zijn wel vervelend. We waren er al om 12 uur en toen waren de kamers helaas nog niet klaar. Dus hebben we maar eerst een lichte lunch genomen in het restaurant van het guesthouse met uitzicht op schapen en dartelende lammetjes.
Omdat we nog een uurtje of 2 stuk moesten slaan zijn we de omgeving gaan verkennen en kwamen we bij een veld van lavatorens, de Dimmuborgir (geestenburcht). Deze grillige lavaformaties ontstonden door opborrelend magma, zo zijn formaties gevormd die op kastelen lijken. Helaas was net voor ons weer een buslading Chinezen afgezet, die zichtbaar waren geadviseerd om muskietennethoedjes aan te schaffen. Zo liepen er een vijftiental bejaarden zwaar gesluierd als imkers met daarachter twee IJslandse reisleidsters, die elkaar gierend van het lachen op de dijen sloegen van pret. Duidelijk te zien dat zij de hoedjes hadden aangesmeerd.....
Omdat het ook wat begon te regenen en wij geen zin hadden in deze kwetterende groep hebben we maar een rondje rond het Myvatn meer gereden en zijn nog even gestopt bij een vogelmuseum, waar we niet naar binnen zijn gegaan. Wij vonden 24 Euro om een paar dooie eenden te zien een beetje overdreven. Toen we na het rondje weer bij de lavavlakte aankwamen hadden de bussen zich op wonderbaarlijke manier vermenigvuldigd, er stonden er nu vijf. Zonder aarzelen omgekeerd en de naar de naastgelegen foeilelijke berg gereden om zijn explosiekrater te bekijken. Dichtbij gekomen leek het nog het meest op een berg naast een mijnschacht, maar dan 100 meter hoog en met een diameter van zo'n 500 meter. Tegen de helling opkijkend, waar werkelijk geen plantje te bekennen was, besloten we ook deze onderneming niet voort te zetten. Na deze omzwervingen zijn we met gezwinde spoed richting guesthouse gereden en ingecheckt in onze blokhut. We moesten even bijkomen van al deze teleurstellingen.....
Twee uur later weer moed verzameld om nogmaals het lavaveld te bezoeken en dit keer waren de bussen verdwenen. We hebben daar een uur lang rondgelopen tussen de prachtige formaties. Net toen we de drone-opnames maakten begon het weer te regenen en we gaan daar morgen, mocht het beter weer zijn, nog een poging doen.
Vanavond naast de koeien gedineerd in de tot restaurant verbouwde koeienstal met uitzicht op de koeienkonten, heel bijzonder maar niet altijd even smakelijk.
Morgen staat de diamanten route op het programma, die nog mooier schijnt te zijn dan de gouden route.