Keystone

Vanmorgen om vijf over acht zaten we gesteven, gestreken en ontbeten in de auto om tien minuten later al aan te komen bij Mount Rushmore. Het was gelukkig nog lekker rustig en de lucht was strakblauw, zodat we alle gelegenheid hadden om elke foto te maken die we maar wilden. We lieten zelfs een Zweedse man met zijn vrouw en vier dochters van ons een foto nemen, nadat we dat van zijn familie hadden gedaan. Bart zei nog "5 dames, ik benijd je niet", waarna hij antwoordde dat hij voor de rest van zijn leven geen beslissingen meer hoefde te nemen. Arme kerel.....
Wat later zagen we nog een Canadees stel die ons als Nederlanders herkenden omdat ze daar zelf vorig jaar nog waren geweest en ze waren vooral weg van alle tulpen. Dus toen wij vroegen "in de Keukenhof", zei zij "nee, gewoon op de markt". Zij wilden Yellowstone nog gaan doen, maar toen wij vertelden dat je daar voornamelijk in de file staat en dat het park naast de geysers en de canyon niet zoveel voorstelt vroegen ze zich af of ze het toch niet zouden gaan overslaan. Ze moesten per slot van rekening nog helemaal naar Alaska....
Wij hebben bij de gift shop in het park nog Sioux aardewerk als souvenir voor onszelf aangeschaft.
Om een uur of half 11 hadden we genoeg van die vier hoofden van Washington, Jefferson, Theodore Roosevelt en Lincoln en zijn we naar de Indiaanse tegenhanger van het monument gereden. Dit Crazy Horse Memorial is een gigantisch beeld van de Indiaan Crazy Horse, dat uit de rotsen wordt gehakt, die op een paard zit en vooruit wijst. Alleen al het hoofd van dit beeld is net zo groot als de vier hoofden van Mount Rushmore en dat is op dit moment alleen nog maar gereed. In 1948 is de beeldhouwer Korczak Ziolkowski er helemaal in zijn eentje aan begonnen en zijn vrouw en tien kinderen zijn na zijn dood in 1982 met het werk doorgegaan, waarvan pas in 1998 het gezicht werd onthuld. Het wordt volledig bekostigd uit prive opbrengsten en donaties. Wij vinden het een erg ambitieus project en het zal nog vele generaties gaan duren voordat het klaar is.
Na onze lunch daar om een uur of 1 doorgereden naar Custer State Park, waar we ons hebben vergaapt aan de pinnacles op de Needles Highway. Het gedeelte met de prairiehonden en de buffels, die we al eerder hadden gezien in de andere parken, hebben we maar even rechts laten liggen. Toen we deze highway weer af reden stonden er langs de kant van de weg een rij historische militaire voertuigen, waarvan er een pech had. Wij draaiden onze raampjes open en zongen luidkeels toen wij voorbij reden "you're in the army now, oh oh oh you're in the army now". In onze achteruitkijkspiegel zagen we nog net hoe ze met vier man hun middelvinger opstaken....
Op weg terug naar het hotel reden we over de Iron Mountain Road, waar in het eerste stuk wegwerkers bezig waren in enorme stofwolken, uiteraard zonder mondkapjes want die zijn voor watjes. We snappen niet dat de Amerikanen niet net zo zorgvuldig omgaan met hun gezondheid als met de veiligheid in het verkeer. Om over wapenbezit nog maar te zwijgen.... Die Iron Mountain Road heeft trouwens bijzonder pigtale (krulstaart) bochten, die door tunneltjes leiden die bij het verlaten rechtstreeks uitzicht bieden op Mount Rushmore in de verte.
Bij terugkeer bij het hotel stond er tot vreugde van Els en grote schrik van Bart een doedelzakspeler zijn hele repertoire te oefenen. Dat mocht hij van zijn vrouw vast niet binnen doen, dus hij stond in het aangrenzende open terrein een enorme bak herrie te maken (volgens Bart). Moet gezegd, hij verstond zijn vak wel, dus we hebben er allebei voor geapplaudiseerd.
Vanavond weer bij Peggy's gegeten, waar we een nieuwe vriend hebben gemaakt. Volgens zijn eigen zeggen Diego uit de Dominicaanse Republiek, die hier stage loopt en duidelijk nog heel veel moet leren. Eerst vergat hij de menukaarten na het bestellen mee te nemen en toen hij het hoofdgerecht bracht nam hij de lege voorgerechtborden niet mee. Toen Bart hem erop wees wou hij zijn bier meenemen in plaats van het lege goed. En kom niet aan een man zijn bier..... Hij stelde nog een homemade breadpudding voor als dessert en die heeft Bart na drie hapjes in een doggie bag laten doen om mee te nemen. Veel te machtig, daar kan een heel gezin van eten.... Op de rekening had hij geschreven: "thanks you, you have new friend in Dominican Republic, Diego". Toch weer een leuk vakantie-adresje gescoord....
Daarna nog even bij het tankstation binnengelopen op zoek naar een leesbril voor Bart, want die uit Chicago was al kapot. Ze hingen er in sterktes vanaf +1,5 tot +2,75, oplopend met een kwart. Nou, dat werd een hele veiling.... Hij begon heel stoer bij +2, maar zag tot zijn grote schrik dat hij na drie keer proberen uitkwam bij +2,75. Daarover nog lol getrapt met de dame achter de balie, die een trifocale bril had maar daar bij het piano spelen weinig aan had. Ze was meer verticaal aan het pingpongen in plaats van piano spelen....
Morgen gaan we naar het Badlands National Park, wat op een maanlandschap zou moeten lijken. We zijn benieuwd.....