Van Montrose naar Clifton

Na het gebruikelijke inpakritueel en het ontbijt zonder noemenswaardige voorvallen zijn we om 9 uur aangekomen in de Black Canyon of the Gunnison National Park. We hebben alle 12 viewpoints langs de 12 km lange weg bezocht, waarvoor we in totaal 4 km moesten lopen, klimmend en dalend, in een temperatuur van minimaal 25 graden op een hoogte van 2000 meter. Als het niet zo ontzettend droog was geweest, had het zweet ons van de rug gegutst. Nu was het meer een uitdaging om je vochtgehalte op peil te houden. De viewpoints over de canyon waren echt prachtig en we hadden er niet een van willen missen. De selectie van ontelbare foto's die we hebben gemaakt geeft echter nog geen enkele indruk van de schoonheid in werkelijkheid. Daarvoor moet je toch echt zelf een keer de canyon komen bekijken.
We zagen nog een hert op de weg, dus ons eerste wild hadden we al weer gescoord. Naast een aantal chipmunks, eekhoorns, konijnen en ontelbare soorten vogels, waaronder een knalblauwe. Bij de uitleg van een ranger over de gesteentes in de canyon moest Bart zonodig weer de wijsneus uithangen door te roepen wat de meest voorkomende steensoort was, namelijk veldspaat. Hij kreeg groot applaus van de omstanders en stak daarbij zelf triomferend zijn handen in de lucht. Els ging even een half metertje verderop staan en deed net of ze er niet bij hoorde.... Bart wist, zegt hij, alle andere steensoorten ook, maar hield verder zijn mond maar dicht.... Even later moest hij voor de zoveelste keer een steentje uit zijn sandalen halen en zocht daarbij steun aan een uit de grond stekend stalen profiel, maar dat boog verrassend genoeg bijna dubbel onder zijn gewicht. Dit stalen profiel bleek uit plastic te zijn gemaakt.... Toen hij na een hoop gevloek veertien doorns uit zijn benen had geplukt heeft hij zich verbijtend er bijna niets van laten merken. Knap hoor!
Een van de indrukwekkendste objecten was de Painted Wall van bijna 700 meter hoog, de hoogste klif in Colorado en twee keer zo hoog als het Empire State Building. Na het bereiken van het hoogste punt zijn we teruggekeerd naar het Visitor Centre, waar een aantal zonnetelescopen waren opgesteld en waar we doorheen mochten kijken. We zagen daar een zonnevlam met drie keer de afmeting van de aarde, die al sinds 2 weken zichtbaar was. Toch weer een speciaal kadootje gekregen....
In Montrose nog even gelunched en ons volgende overnachtingsadres opgezocht in Clifton, zo'n 100 km noordelijker. In het Best Western Grande River Inn & Suites hotel ingecheckt en onze bagage naar de kamer gebracht. Bart bracht de twee zeer licht lopende koffers naar binnen en Els was omhangen met haar tas, een tas met fotocamera, een tas met filmcamera, rugzak, op haar hoofd de leesbril van Bart, de autosleutels tussen haar tanden en ze sleepte de twee handbagagetrolleys achter zich aan en wilde niet eens de deur zelf open doen. Dat vond Bart een beetje gemakzuchtig....
Vanavond gaan eten bij ChinChin, het nabijgelegen Oriental Restaurant, waar de ober meewarig reageerde dat wij Japans eten bestelden bij een Chinese kok. Toen we zaten te eten liep hij steeds hoofdschuddend langs, wat later verklaarde hij dat in Japanse restaurants meestal Chinese koks stonden, behalve bij de sushi-bars. Hij kwam nog op dreigende toon vragen of alles goed was halverwege de maaltijd. Het scherpe koksmes in zijn hand dwong ons positief te antwoorden. Zo snel het kon zijn we naar buiten gevlucht en voor de doggy bag hebben we maar bedankt. We weten nog niet zeker of we hier morgen weer gaan eten....