Van Great Sand Dunes NP naar Montrose
Blijf op de hoogte en volg Bart en Els
03 Juni 2016 | Verenigde Staten, Montrose
Dankzij onze jetlag worden we nog steeds net voor zonsopkomst wakker. Dat kwam vandaag wel heel goed van pas, omdat de opkomende zon over de duinen schitterende plaatjes oplevert. We stonden dan ook in onze pyjama foto's en films te schieten.
Omdat het een zonnige dag beloofde te worden smeerde Bart zich meteen na het douchen rijkelijk in met zonnebrandcreme. We wilden snel een ontbijtje gaan doen in het naastgelegen restaurant, maar dat liep net anders dan verwacht. We bestelden ons ontbijt met yoghurt, 1 ei en toast voor elk, maar we kregen yoghurt en een 1 ei ontbijt, bestaande uit een gebakken ei, hash browns en toast. Dit bord werd voor Bart neergezet en Els kreeg alleen haar yoghurt. We zeiden dat we echt allebei een ei hadden besteld en de ober beloofde er meteen werk van te maken. Na 10 minuten en nog steeds geen ei zei de ober: "het komt er zo aan hoor". Na nog eens 10 minuten "ze zijn het nu aan het maken". En na weer 10 minuten: "ik zal uw ei nu gaan halen" en 5 minuten daarna kwam hij zeggen dat de kok het ei was vergeten. Toen kwam een hulpkok vragen "how are you folks doing"? Nou.... dat had ze beter niet kunnen vragen.... Er kwam er een vrij bits "still waiting for my egg for almost an hour now" als antwoord van Els. Nog geen minuut later kwam de ober excuses maken en bood het ei met hash browns en toast gratis aan en we kregen het ingepakt mee. Hoe sneller ze van ons af waren, hoe liever het ze was.... Nu zitten we te denken om in het vervolg altijd chaotische bestellingen te doen, want dat scheelt aanzienlijk in de portemonnee....
Na het inpakken en uitchecken zijn we naar het Great Sand Dunes Park gereden om de duinen van dichtbij te gaan bekijken. Met lede ogen zagen wij dat de zon achter de wolken begon te verdwijnen en daar zat Bart dan, ruftend van de zonnenbrandcreme en geen zon meer te zien. Aangezien het op deze hoogte redelijk fris is 's ochtends (het was een graadje of 5) trokken we de vesten maar aan en zijn richting duinen gelopen. We waren nog niet halverwege of het wolkendek brak en een meedogenloze zon begon ons op de rug te branden. Daar stonden we dan, bloedheet met een vest aan.... Volgens ons is de natuur ons aan het pesten.... De duinen zijn van dichtbij veel groter dan we dachten, er waren mensen die op de top stonden, die hadden er minimaal twee uur over gedaan om door rul zand 200 meter omhoog te lopen. Petje af, maar deze beker hebben wij aan ons voorbij laten gaan. Toen wij alleen nog maar naar de voet van de duinen waren gelopen, stonden we al als een stel postpaarden te hijgen. Je vergeet snel dat je zonder conditie, op 2000 meter hoogte, in rul zand bij 30 graden snel energie te kort komt.... Elkaar begrijpend aankijkend zijn we omgekeerd en met gierende banden vertrokken richting Montrose, zo'n 400 kilometer naar het westen.
Door de San Luis Valley, wat de bodem van een ontplofte vulkaan blijkt te zijn en waar ook de zandduinen liggen, moesten we 2 uur rijden over slecht onderhouden wegen, waarbij de gaten langs de weg werden aangeduid met oranje stokjes met gele linten eraan. Bij de gaten die er al veel langer lagen stond zelfs een bord "Road damage". Naar ons idee hadden ze beter het wegdek kunnen repareren dan al die vlaggetjes in de grond te stoppen....
Op onze reis naar Montrose kwamen we door de schitterende Cochetopa Canyon, die met prachtige rode rotsformaties met grijsgroene begroeiing de slingerende weg omzoomde. We hebben hier helaas geen foto's van kunnen maken. Langs het langgerekte Blue Mesa reservoir zagen we nog de prachtige steenformatie Dillon Pinnacles, waar we met open mond naar hebben staan kijken. In Gunnison zijn we voor de lunch bij de Mac binnengevallen, voor een pittige salade. Uiteraard zat er ook een zwaarlijvige familie hun vetgehalte op peil te houden. Zelfs de kleine kinderen leden al zwaar aan obesitas, typisch Amerikaans....
Toen we om kwart over vier in Montrose bij de Red Arrow Inn aankwamen werden we zeer enthousiast begroet door Jerra, de dame achter de balie. Zij overlaadde ons met informatie over alle dingen die we zouden kunnen doen tussen nu en morgenvroeg van concerten tot aan drive-in movies toe. Wij hadden eigenlijk alleen maar behoefte aan een zacht bed en pure ontspanning na een prachtige maar vermoeiende rit....
Vanavond, op aanraden van Jerra, gegeten bij Ted's Steakhouse, waar we, zoals de naam al doet vermoeden, allebei hebben genoten van een heerlijke zalm. Je kunt wel merken dat je hier al in het Wilde Westen zit, want veel mannen dragen hier een cowboy hoed, die ze tijdens het eten gewoon op houden. Na deze uitstekende maaltijd hebben we nog ter afsluiting een digestive walk gemaakt in een temperatuur van nog steeds 28 graden.
Morgen gaan we de Black Canyon of the Gunnison verkennen.
Omdat het een zonnige dag beloofde te worden smeerde Bart zich meteen na het douchen rijkelijk in met zonnebrandcreme. We wilden snel een ontbijtje gaan doen in het naastgelegen restaurant, maar dat liep net anders dan verwacht. We bestelden ons ontbijt met yoghurt, 1 ei en toast voor elk, maar we kregen yoghurt en een 1 ei ontbijt, bestaande uit een gebakken ei, hash browns en toast. Dit bord werd voor Bart neergezet en Els kreeg alleen haar yoghurt. We zeiden dat we echt allebei een ei hadden besteld en de ober beloofde er meteen werk van te maken. Na 10 minuten en nog steeds geen ei zei de ober: "het komt er zo aan hoor". Na nog eens 10 minuten "ze zijn het nu aan het maken". En na weer 10 minuten: "ik zal uw ei nu gaan halen" en 5 minuten daarna kwam hij zeggen dat de kok het ei was vergeten. Toen kwam een hulpkok vragen "how are you folks doing"? Nou.... dat had ze beter niet kunnen vragen.... Er kwam er een vrij bits "still waiting for my egg for almost an hour now" als antwoord van Els. Nog geen minuut later kwam de ober excuses maken en bood het ei met hash browns en toast gratis aan en we kregen het ingepakt mee. Hoe sneller ze van ons af waren, hoe liever het ze was.... Nu zitten we te denken om in het vervolg altijd chaotische bestellingen te doen, want dat scheelt aanzienlijk in de portemonnee....
Na het inpakken en uitchecken zijn we naar het Great Sand Dunes Park gereden om de duinen van dichtbij te gaan bekijken. Met lede ogen zagen wij dat de zon achter de wolken begon te verdwijnen en daar zat Bart dan, ruftend van de zonnenbrandcreme en geen zon meer te zien. Aangezien het op deze hoogte redelijk fris is 's ochtends (het was een graadje of 5) trokken we de vesten maar aan en zijn richting duinen gelopen. We waren nog niet halverwege of het wolkendek brak en een meedogenloze zon begon ons op de rug te branden. Daar stonden we dan, bloedheet met een vest aan.... Volgens ons is de natuur ons aan het pesten.... De duinen zijn van dichtbij veel groter dan we dachten, er waren mensen die op de top stonden, die hadden er minimaal twee uur over gedaan om door rul zand 200 meter omhoog te lopen. Petje af, maar deze beker hebben wij aan ons voorbij laten gaan. Toen wij alleen nog maar naar de voet van de duinen waren gelopen, stonden we al als een stel postpaarden te hijgen. Je vergeet snel dat je zonder conditie, op 2000 meter hoogte, in rul zand bij 30 graden snel energie te kort komt.... Elkaar begrijpend aankijkend zijn we omgekeerd en met gierende banden vertrokken richting Montrose, zo'n 400 kilometer naar het westen.
Door de San Luis Valley, wat de bodem van een ontplofte vulkaan blijkt te zijn en waar ook de zandduinen liggen, moesten we 2 uur rijden over slecht onderhouden wegen, waarbij de gaten langs de weg werden aangeduid met oranje stokjes met gele linten eraan. Bij de gaten die er al veel langer lagen stond zelfs een bord "Road damage". Naar ons idee hadden ze beter het wegdek kunnen repareren dan al die vlaggetjes in de grond te stoppen....
Op onze reis naar Montrose kwamen we door de schitterende Cochetopa Canyon, die met prachtige rode rotsformaties met grijsgroene begroeiing de slingerende weg omzoomde. We hebben hier helaas geen foto's van kunnen maken. Langs het langgerekte Blue Mesa reservoir zagen we nog de prachtige steenformatie Dillon Pinnacles, waar we met open mond naar hebben staan kijken. In Gunnison zijn we voor de lunch bij de Mac binnengevallen, voor een pittige salade. Uiteraard zat er ook een zwaarlijvige familie hun vetgehalte op peil te houden. Zelfs de kleine kinderen leden al zwaar aan obesitas, typisch Amerikaans....
Toen we om kwart over vier in Montrose bij de Red Arrow Inn aankwamen werden we zeer enthousiast begroet door Jerra, de dame achter de balie. Zij overlaadde ons met informatie over alle dingen die we zouden kunnen doen tussen nu en morgenvroeg van concerten tot aan drive-in movies toe. Wij hadden eigenlijk alleen maar behoefte aan een zacht bed en pure ontspanning na een prachtige maar vermoeiende rit....
Vanavond, op aanraden van Jerra, gegeten bij Ted's Steakhouse, waar we, zoals de naam al doet vermoeden, allebei hebben genoten van een heerlijke zalm. Je kunt wel merken dat je hier al in het Wilde Westen zit, want veel mannen dragen hier een cowboy hoed, die ze tijdens het eten gewoon op houden. Na deze uitstekende maaltijd hebben we nog ter afsluiting een digestive walk gemaakt in een temperatuur van nog steeds 28 graden.
Morgen gaan we de Black Canyon of the Gunnison verkennen.
-
04 Juni 2016 - 11:12
Missbucket:
Goedemorgen zandhazen,
Wat een indrukwekkend schouwspel is dat zeg en het uitgestrekte gebied met rotsen en zand en dan zo lieflijk mooie rivier ertussenin daar droomt toch iedereen van....!!!!!!!
En dan het weer......dat is al net zo grillig als de omgeving dus dat wordt laagjes aandoen.
Ik zelf ben niet zo van kale vlaktes en meer van het gras is groener bij de buren met een veld van kweetmenietjes en het gefluit van Polifonario's maar ik kan me wel voorstellen dat als je als nietig mens daar rondwandelt het je adem beneemt.
Het behoeft nog wel enige uitleg over het verhaal van....op deze hoogte is het redelijk fris....en als ik dat dan ga visualiseren dan is de vraag: Op Els haar hoogte of Bart zijn hoogte want daar zit enig tijdsverschil in..!!!
En dan het eten bij jullie is ook regelmatig een dingetje.....of je krijgt de helft of niks en dan weer vis in een Steakhouse en als lezer raak ik daar behoorlijk van in de war of misschien ben ik wel zo flexibel als een deur en al lang niet meer op de harde weg....dat kan ook...!!!
Waar ik dan weer heel blij van wordt zijn die toeristische foto's met die Amerikanen erop die verrekes veel op mijn lieve vrienden lijken en zo te zien hebben die het erg naar hun zin.
En als klapstuk die auto....daar gaat zelfs mijn hartje sneller van kloppen....wat een te gekke gaaf ding is dat en zo stoer en robuust...ik hou ervan en zeker in dat cowboy schietgrage gebied zul je ze in alle soorten en mate tegenkomen dus please wat foto's schieten voor mij.....thanks.
Al bij al was het weer een topdag waarin de kamers groter werden maar de foto's kleiner...hmmm.
Howdi Ho xxx
Wordt vervolgd...... -
04 Juni 2016 - 11:45
Rob En Leida:
Ooooooo... dat ontbijten is ook maar niets hoor, maar hopelijk komt het ooit wel goed. Hoe die amerikanen eten ik weet het niet, waar ze het laten. De foto, s laten zien hoe mooi het daar is. Het weer is wel grillig hoor. Wel zon geen zon, en bart maar smeren met dat lange lichaam,,
Fijn dat jullie zo genieten. Doei -
04 Juni 2016 - 13:47
Mariëtte Van Der Vorst:
de duinen van Texel zijn slechts molshopen en de Schotse Highlands heuveltjes in vergelijking met deze DUNES! en ik maar 5-baans High-Ways voor ogen..; lijkt wel België op z'n smalst. Gelukkig rijden ze niet ook nog links. Goede, veilige reis verder en laat dat ontbijt-eitje maar achterwege; des te sneller weer "on the road again".. tot vervolg -
04 Juni 2016 - 20:34
Lineke:
Wat hebben jullie met eieren, ongezond zoveel van die cholesterol bommetjes te eten. Het verhaal is weer fraai, en de foto' een feest voor het oog. Wat genieten.
Knuf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
