22 juli 2015 - Fort William en Mallaig

Vandaag hebben we onszelf op een ritje in de Jacobite steam train getrakteerd en dan wel zo luxe mogelijk. Aan een tafeltje voor twee met comfortabele oorstoelen, schemerlampje, gordijntjes en een gratis kopje thee op de heen- en de terugweg.... het kon niet op..... Hij rijdt op het traject Fort William naar Mallaig en weer terug. Deze treinreis is bekend geworden door de films van Harry Potter waar je de locomotief over een gekromde brug met veel bogen ziet rijden. Aan boord van de trein kun je dan ook een Harry Potter-bril en toverstaf kopen. Raad eens wat wij hebben gekocht..... geen van beide. Het uitzicht vanuit deze trein over het traject is schitterend, hoewel het wel fijn zou zijn als er wat minder bomen waren die het zicht belemmeren. We hebben veel foto's van heel dicht voorbij schietende begroeiingen. Helaas zaten we beide keren aan dezelfde kant van de trein want deze keert niet om. En om de meest spectaculaire plaatjes te maken heeft Els in de snijdende wind op de meest essentiele momenten uit het raam gehangen van de deur aan de andere kant. Hierbij werd zij vergezeld van een mede-passagiere met precies hetzelfde idee en ze hebben met kunst en vliegwerk tegelijkertijd beiden uit hetzelfde raam hangend opnames gemaakt van het beroemde viaduct bij Glenfinnan terwijl de trein eroverheen reed. Wij zaten op dat moment helemaal achterin de trein, zodat we in de bocht de locomotief konden zien.
De trein wacht 1,5 uur in Mallaig voordat hij weer terug rijdt. Dit is een havenplaatsje met niet al te veel allure, maar wel met mooi weer. Het schijnt daar het minst vaak te regenen van de omgeving volgens de railtender, die hier gelukkig nog wel rondloopt. We hebben dan ook buiten op het terras onze lunch verorberd, net zoals een aantal honden die daar een speciaal voor hen vervaardigd hondenijsje hadden besteld. Ze schenen het erg lekker te vinden, want ze trokken het zowat bij hun baasjes uit de handen.... Er liep tot onze verbazing een gids voorbij die bij hoog en laag beweerde dat hij een Schot was. Wij hadden daar sterke twijfels over, hij had dan wel een kilt aan maar met een maillot eronder in plaats van wollen kniekousen. Maar het meest bedenkelijke waren toch wel zijn donkere huid, zijn swingende loop en grote bos met rastahaar.....
Op de terugweg begonnen we na 100 meter met vertraging omdat er ergens een wissel niet helemaal lekker stond. Het leek de NS wel.... Ondanks deze vertraging kwamen we toch precies op de voorspelde tijd van 16.00 uur weer terug in Fort William. Wat dat betreft lijkt het weer meer op Ryanair die aankomsttijden zo ruim plant dat het wel heel moeilijk is om te laat te komen. Tot onze opluchting hoefden we hier niet naar het irritante "we zijn weer op tijd geland-melodietje" te luisteren.
Vanavond zijn we naar het centrum gelopen voor ons diner, waar we halverwege een opstopping tegenkwamen van een tiental slenterende Fransen, die we door het hoge natte gras moesten ontwijken. Ze gaven met hun tienen weer een hele nieuwe vorm aan het begrip "sur place". In een timelapse zou je kunnen zien dat zij zich ook richting centrum aan het bewegen waren. In het centrum waren alle restaurants barstensvol of zeer ongezellig, denk aan tl-balken en formica tafeltjes, en ons oog viel op een aan het water liggend visrestaurant, wat we vreemd genoeg nog nooit als optie voor een etentje hadden gezien. De receptionist kon ons er nog net tussen persen en we hebben heerlijk gegeten. Dit ondanks het feit dat we werden omringd door met open mond kauwende "varkens", een gezin Engelse Japanners die met 1 hand aan hun smartphone vastzaten (zelfs tijdens het eten) en een man met heel weinig vertrouwen in de kok. Hij bestrooide zijn eten zonder te proeven met een flinke hoeveelheid peper en zout. Toen hij zijn eerste hap had genomen riep hij de serveester terug om zijn beklag te doen over het veel te zoute en pittige eten..... Na onze tweede fles Zuid-Afrikaanse Chenin Blanc hebben we elkaar ondersteunend de uitgang weer opgezocht en al struikelend over de Fransen, die nu net dit restaurant hadden bereikt, de weg naar ons B&B weer gevonden. Bij onze buren stond nog een uniek rijtje Morgans onder een afdekzeiltje. We waren nog net nuchter genoeg om daar een foto van te nemen.....