Van Dusseldorf Weeze naar Edinburgh

Braemar, 16 juli 2015
Om 9 uur gesteven en gestreken in de auto op weg naar Weeze om met Ryanair naar Edinburgh te vliegen. Normaliter komen wij vrij soepeltjes door de security heen, maar ditmaal was er iets vreemds aan de hand. Het bleek dat Els stalen zenuwen had met uiteinden in haar knieen. De naar alle waarschijnlijkheid lesbische controleuse bleef maar met een scanner onder haar kleren door vegen, hier en daar aan delen van haar ondergoed trekkend. Het scheelde niet veel of ze had in haar ondergoed gestaan. Zelfs haar schoenen moesten nog apart door de scanner, het waren van die hele onschuldige stoffen gympen...... Meesmuilend werd ze doorgelaten want er was toch echt niets te vinden. Maar 2 meter verder werden we alweer opgewacht door een volgende beveiligingsbeambte. Of we Duits of Engels spraken en of we maar even mee wilden komen naar een hokje waar onze tassen nog een keer op explosieven werden gecontroleerd. Ze ging daarbij met een of andere natte sticker over de ritsen van de tassen. Dat was alles, toen mochten we weer gaan. Het enige wat op ontploffen stond waren we onderhand zelf. Met een "don't mention the war" hebben we afscheid genomen van een sip kijkende controleuse.
De vlucht met Ryanair vertrok exact op tijd en kwam op dat kleine stukje 20 minuten te vroeg aan..... Hoezo ruim gepland? Daarna onze huurauto opgehaald, deze keer een Kia Cee'd. De balie-assistente probeerde ons nog een grotere auto aan te smeren, want wij huren altijd een compact car, maar die waren allemaal op, dus kregen we sowieso een upgrade. Met zon en maar liefst 20 graden reden we richting het noorden naar Braemar door Glenshee en we zagen op de pas de temperatuur zakken naar een graad of 10 met mist, motregen en donkere luchten rondom. Maar het blijft een adembenemend mooi gebied om door te rijden.
Om 4 uur plaatstelijke tijd vielen we op de klep van ons B&B in Braemar, waar we begroet werden door een Nederlands sprekende laird. Hij beweerde dat zijn vrouw met de hond aan het lopen was, maar daar hadden wij onze twijfels bij..... Wij vermoedden dat hij haar op een of andere manier de mond had gesnoerd om met ons zijn Nederlands te kunnen oefenen. Bleek zijn vrouw ook nog professioneel hoboiste te zijn, die net haar toeter aan de wilgen had gehangen om een carriere als landlady te beginnen. Toen Bart vertelde dat hij ook hobo speelde, werd de laird een beetje wit om de neus en werden we met zachte dwang naar onze kamer gedirigeerd. Dat vonden we niet zo erg, want we moesten heel erg plassen.....
's Avonds zijn we aan de overkant in de Braemar Lodge gaan eten. Heerlijk gegeten met als toetje een Gaelic coffee. Bij het reserveren voor de volgende dag sprak de serveerster Bart's achternaam wel heel correct uit, ze bleek ook een Nederlandse te zijn die hier al jaren woont. We beginnen nu toch echt te twijfelen of we wel in Schotland zijn beland.....