Van Ohakune naar Te Urewera Bush Camp

8 april 2018

Na wederom een lekker ontbijt, een vliegdemonstratie met de drone en innig afscheid van Daniel vertrokken naar het volgende avontuur in het Te Urewera bush camp, waar we de komende nacht moeten gaan doorbrengen. Tijdens deze zonnige rit, waarbij de Mount Ruapehu helemaal zichtbaar was, zijn we een keer of drie een klassieke Rolls Royce gepasseerd, omdat we af en toe stopten voor foto's en hij blijkbaar niet. Na een stop in Taupo voor een cappuccino en een zoektocht naar een Rainbird regenjas voor Els nog even een plaatje geschoten van het meer om over een "long and winding road" na 3,5 uur rijden aan te komen bij het bush camp. Daar werden we begroet door Hinewai, die ons deels begeleidde bij het betreden van het kamp waarbij een uitheemse dennenboom ons, de bezoekers, vertegenwoordigde en een inheemse Manuka de ontvangende gastvrouwen vertegenwoordigde. Hinewai sprak daarbij een begroetingsritueel uit, waarin zegening en toestemming werd gevraagd voor de aanwezigheid op deze Maori gronden, waarbij we onze handen moesten wassen in het beekje en drie keer de druppels over onze schouders moesten gooien. Onder het mom van ritueel kunnen ze je echt van alles laten doen....
Licht bepakt gingen we met onze medebezoekers, Mike en Joan, het bushcamp in, dat bestond uit een gespannen zeil waaronder een ontmoetingsplaats was gemaakt, met een vuurplaats, een keuken en een tafel, waar je onder alle omstandigheden je schoenen uit moest doen. De Duitsers die wij verwacht hadden te zien zijn niet op komen dagen en werden ook niet verwacht. Waar ze dan wel zijn gebleven, we zullen het nooit weten....
Hinewai stelde ons daarna voor aan Juanita, de kokkin, die ons naar ons onderkomen voor de nacht wees en dat bleek, hou je vast, een wigwam-achtige tent te zijn met een tweepersoons luchtbed en twee mummie-slaapzakken. Wanhopig keken wij elkaar aan, ook jullie weten inmiddels hoe zeer wij van kamperen houden en dit beloofde toch wel het summum van deze zinloze activiteit te worden. Het kamp bestond verder ook nog uit een eco-toilet, oftewel een gat in de grond met een pot erop waar je een hap zaagsel in mocht gooien om de ergste stank te verdrijven, en twee douches waarvan er een kapot was. Uit puur sportieve overwegingen en omdat we de sfeer niet wilden bederven hebben we steen en been geklaagd over deze zeer eenvoudige faciliteiten. Wij werden er toen op gewezen dat we de faciliteiten met douches, toiletten en lekker warme bedden des te meer zouden gaan waarderen de volgende dag. Daar konden we weinig tegenin brengen.
Toen de zon achter de bergen verdwenen was begon het dusdanig af te koelen dat we zonder onze schoenen wel hele koude voetjes kregen. Extra sokken aangetrokken en een deken eromheen geslagen en toen was het dicht bij het vuur net uit te houden. Juanita bereidde ons die avond een lekkere barbecue-maaltijd met kip, lam, zoete en nieuwe aardappels en sla. Het toetje bestond uit thee met koekjes. Na de afwas is Juanita vertrokken met de melding dat ze ons de volgende morgen weer zou zien. Ze liet nog wel een paar warmwaterkruiken achter in onze slaapzakken en als sfeerverhoger had ze een aantal kaarsen neergezet en ging het electrische licht uit. Daar zaten we dan met zijn vieren schaapachtig in het vuur te staren terwijl het om ons heen steeds kouder werd. Op zo'n moment ben je blij dat je drambuie bij je hebt, die Bart nog even uit de auto is gaan halen in het stikkedonker. Ook Mike en Joan genoten dankbaar mee van dit hartverwarmertje en na twee borrels zijn we rond een uur of 10 maar in bed gekropen.