Ohakune/Tongariro National Park

6 april 2018

Onze gastheer Daniel, die dit hele bedrijf in zijn eentje bestiert, dat wil zeggen twee kamers, twee cottages en een enorm huis met veel tuin, had een heerlijk ontbijt met alles erop en eraan klaargezet. Wij zaten aan tafel met een Duits echtpaar die heel blij dachten te zijn met ons Nederlanderschap, omdat elke Nederlander Duits spreekt, maar wij beweerden het zo moeilijk te vinden om van Engels naar Duits over te schakelen dat wij alleen maar Engels spraken. Daar zaten ze toch wel een beetje beteuterd te kijken, want zijn Engels was slecht en haar Engels ging een beetje moeizaam. Toen zeiden we dat zij Duits konden spreken omdat we dat perfect konden verstaan, ook de vieze woorden, dan zouden wij tegen hen wel Engels spreken. Dat viel trouwens nog niet mee, want voordat je het weet praat je in het Duits terug. Eigenlijk maakten we het onszelf nodeloos moeilijk, maar we verrekken het om Duits te praten in Nieuw-Zeeland. Na een paar minuten waren we erachter dat ook deze mensen via TravelEssence hadden geboekt en veel dezelfde adressen hadden aangedaan als wij. Ze hadden alleen iets meer geluk gehad met het weer op de Doubtful Sound. Net zoals bij ons was ook hun eerste helicoptervlucht gecanceld vanwege het weer en hebben zij ook de gletsjervlucht gemaakt. Hilariteit alom....
We zijn na het ontbijt naar het Tongariro National Park gereden om te kijken of we voldoende zin hadden in een fikse wandeling. Het enthousiasme droop er vanaf.... Bij het Visitor Centre hebben we de kortste wandelingen uitgezocht, die allemaal minder dan een uur zouden duren. We begonnen met de Ridge Track, volgens het bordje een retourtje van een uur. Toen we door het bos naar boven waren gekluund keken we na 20 minuten uit over het dal en de bergtoppen waren helaas net in een mooie wolkenband gehuld. Na een paar vage plaatjes ons weer naar beneden laten glijden en in de auto gestapt om door te rijden naar Iwikau Village op Mount Ruapehu. Na een bakkie cappucino vond Els in het naastliggende winkeltje haar ideale perfect passende regenjack van het merk Rainbird. Tot onze grote verbazing waren deze jassen niet te koop, het waren rent-a-coats en dat is geen grapje. Men verhuurt hier namelijk voor onvoorbereide wandelaars een complete wandelaarsuitrusting met schoenen, regenbroeken en -jassen, helmen en stokken, net zoals ze bij een skiverhuur doen. Het lijkt ons een gat in de markt in Nederland....
Dit National Park bestaat uit een aantal vulkanen waarvan de Ruapehu nog in 1995 is uitgebarsten en het hele gebied ligt dus bezaaid met lavabrokken. Er groeit dus niet veel, wij kregen weer een beetje een IJsland-gevoel. We hadden geen zin om in de wolken te gaan wandelen, dus zijn we teruggereden om bij de Tawhai Falls nog een paar mooie plaatjes te schieten.
Op de terugweg naar onze cottage nog even een flesje wijn en onze favoriete chips gehaald in de lokale supermarkt. Daar deed een onbeschofte cassiere achter een vol karretje van iemand waarachter wij stonden te wachten de kassa dicht en moesten we onze boodschappen zelf scannen. Toen we dat gedaan hadden bleek dat zij gewoon de volgende klanten stond te helpen. Of haar sluiting teruggefloten is weten we niet, maar wij vonden het wel een heel raar gedrag.
Aangekomen bij de cottage zagen we dat de buurvrouw een van het Friese echtpaar was van Kapiti Island. Dit is dus al het vierde adres waar we samen zitten en we vrezen dat dit niet de laatste keer zal zijn....
Vanavond weer bij de Italiaan gaan eten, waar we zagen dat de ober binnenkwam met een kruiwagen vol wijn, gevolgd door een man met bierbuik, beverbontmuts en camouflage-kloffie. Dat vonden wij heel bijzonder.... Het eten was weer verrukkelijk, alleen het water wat je erbij krijgt lijkt zo uit het plaatselijke zwembad te komen, zoveel chloor zit erin. De avond werd afgesloten met een oogverblindend vuurwerk van maar liefst drie lullige pijltjes. Wat hebben we genoten....