Fox Glacier

23 maart 2018

Om 7 uur liep de wekker af, hoopvol keken wij uit het raam maar het was helaas nog te donker om iets te zien. Na onze douche nog maar eens gekeken en de moed zakte ons een beetje in de schoenen die we net daarvoor hadden aangetrokken. Zwaar bewolkt en miezerregen. Met hangende pootjes om 8 uur aan de ontbijttafel gaan zitten en toen we daarmee klaar waren was het warempel droog geworden. Zou het dan toch..... Om 9 uur hebben we ons gemeld bij het boekingskantoor van de helicoptervluchten, waar de boodschap was dat we gingen vliegen en u betaalt maar als u iets gezien heeft. Dat vonden wij een goede deal. Voor een goede gewichtsverdeling in de helicopter werden we gewogen en kregen we zo'n ziekenhuispolsbandje om met ons gewicht erop. Els durfde er na bijna drie weken Nieuw Zeeland niet op te kijken. Na een safety-instructie, waarbij duidelijk werd gemaakt dat je niks in de draaiende propellors mocht steken, werden we samen met vier Chinezen in een busje naar het heliplatform gebracht. Daar stond onze piloot Toby al met draaiende rotorbladen op ons te wachten. Toen we met zijn zevenen in een vijfpersoons helicopter zaten stegen we soepel op het opgeklaarde zwerk in. Het is een fantastische ervaring om de wereld onder je te zien doorglijden alsof je in je eigen drone zit. Na een vlucht over de Fox gletsjer werden we net onder de top van de Tasman berg op een vlak stuk van de gletsjer neergezet. Daar mochten we even vrij rondrennen als losgelaten schoolkinderen, alleen niet in de buurt van de staartrotor komen en we moesten in de buurt van de piloot blijven. Na honderden foto's en filmopnames zijn we weer ingestapt, zij het allemaal op een andere plek, en zijn we over de Franz Joseph gletsjer gevlogen. Dat gletsjerijs is zo blauw dat we onwillekeurig even moesten denken aan ons blauw/witte tafelkleed. We zagen onder een bergtop nog een "tag", een Himalaya geit, waar we met een cirkel omheen vlogen voordat we hem opmerkten. Wat doet zo'n beest hier in zijn eentje op de kale rotsen op zo'n 3000 meter hoogte. Na zo'n half uur landden we weer precies op de plek waar we begonnen waren en namen we afscheid van onze piloot. Voor Bart was nu het hoogtepunt van deze vakantie achter de rug, dus we kunnen wat hem betreft naar huis.... :)) Nog helemaal vol van deze ervaring zijn we terug bij onze B&B even tot zinnen gekomen en hebben we de foto's en films geback-upt op onze tablet.
Na een lunch bij het Lake Matheson restaurant zijn we doorgereden naar Gillespie's Beach op zoek naar de restanten van een gouddelversnederzetting. We wilden eerst over het strand lopen, maar dat kostte ons zowat onze enkels aangezien hier het strand bestaat uit gladde, platte keien. We zijn op onze schreden teruggekeerd en hebben het duinpad gekozen, wat een stuk makkelijker liep en wat ons warempel na een kwartier bij een poel vol roestige objecten bracht. Dat bleken restanten van een zandzeefmachine te zijn, die daar tussen 1935 en1945 in bedrijf was. Het was ondertussen gaan regenen, dus we hebben echt wel geluk gehad deze morgen. Nadat we de gravelweg naar het strand waren teruggereden zat onze auto tot aan zijn dak onder het zand en dat proberen we zo te laten. We maken alleen de handgrepen nog schoon, zodat we geen vieze handen krijgen als we de deuren opendoen.
Terwijl wij dit schrijven zit de hond in de hoek van de kamer op de vloerbedekking te poepen, omdat het vrouwtje zijn hoge nood signalen niet in de gaten had. Werd het toch weer een schijtverhaal....