Manapouri/Milford Sound

18 maart 2018

Bij ons Zen-ontbijt mochten we genieten van de heerlijke zachte klanken van de achtergrondmuziek, eigengemaakte cranberry-, kiwi- en sinaasappeljam en de tips voor de route naar Milford Sound. We vertrokken vol goede moed maar werden al snel ingesloten door twee bussen die volstonden met Chinese tekens. Toen we even later aankwamen bij Mirror Lakes stonden daar reeds vijf andere bussen op deze twee te wachten. Het was er zo druk dat zelfs de Chinezen zeiden "there are too many people here". En met de spiegeling in het water leek die menigte zich nog te verdubbelen ook. Om de bussen voor te zijn zijn we doorgereden via Knobs' Flat, een gele grasvlakte tussen de omliggende donkere bergen in, om door de Homer tunnel van ruim een kilometer lang de powerwaterval van de Chasm te bekijken. Hier zijn de rotsen door de grote waterkracht in prachtige vormen uitgesleten. Even later kwamen we in de regen en zware mist aan bij Milford Sound, maar zelfs in de mist levert dit mooie plaatjes op. Hoe het er in de zon uitziet zagen we alleen op ansichtkaarten.
Toen we weer terugreden zijn we gestopt bij Falls Creek om deze wildstromende rivier en waterval eens goed te bekijken. De volgende stop was bij Lake Marian, waar we een heerlijk wiebelende hangbrug (Els' favoriet....) de rivier moesten oversteken om daar de watervallen in allerlei standen te fotograferen. Ook nog helemaal naar het einde van de zandweg doorgereden en een half uur gewandeld naar de Humboldt Falls. Deze is heel hoog en heel smal, maar jammer genoeg ook te ver weg te zien. Bart moest zo nodig nog even op de nabijgelegen hangbrug over de Hollyford rivier een filmpje schieten, maar had niet in de gaten dat de beruchte "sandflies" net op dat moment met zijn allen naar vers bloed op zoek waren. Nietsvermoedend stapten wij weer in onze auto en toen we wegreden zagen we dat we er zo'n 30 passagiers bij hadden. We wilden ter bescherming onder ons blauw/witte tafelkleed kruipen, maar daarvoor zouden we eerst weer uit de auto moeten om de achterklep te openen. Met een hoop gemep hadden we zo'n klein half uur later bijna alle bloedzuigers tot kleine lijkjes verwerkt.
De hele terugweg tot Te Anau scheurden we achter een touringcar aan, die Bart nauwelijks kon bijhouden, als hij niet over de toegestane snelheid van 100 km per uur zou rijden. We waren ervan overtuigd dat dit een lege bus moest zijn Wat schetste onze verbazing, toen de bus stopte in Te Anau zagen we dat de bus propvol zat met mensen met ofwel witte danwel groene gezichten. Blij dat we daar niet in zaten....
Na een uitje van 8,5 uur over deze prachtige route vielen we tamelijk vermoeid onze kamer binnen, waar we ons na het eten hebben voorbereid op de tocht van morgen, een "overnight cruise" op de Doubtful Sound. Vermoedelijk geen internetverbinding daar, dus zullen jullie iets langer op onze avonturen moeten wachten.