Egilsstadir

26 mei 2017
Na een rustige nacht en een simpel ontbijt zouden we er een rustig dagje van maken. We vertrokken langs de Lagarfljot, het Loch Ness-achtige meer waar ons guesthouse op uitkijkt, naar de Hengifoss, een 120 meter hoge waterval in een indrukwekkende kloof. We parkeerden de auto beneden en zagen de waterval al in de verte. Daar zouden wij wel even naar toe lopen. Omhangen met camera's en vesten begonnen we in zo'n graad of 17 en stralende zon monter aan het pad naar boven. Toen we dachten dat we er al zo'n beetje waren, waren we nog niet halverwege en ook nog zonder water.... Bij de lager gelegen Litlanesfoss, en kleinere waterval omgeven met basaltpilaren, hebben we gepauzeerd en heeft Bart de drone weer laten vliegen. Even dachten we dat we hem kwijt waren, want we waren hem uit het zicht verloren, wat volgens de instructies niet echt handig is. Maar zo'n klein grijs apparaat valt tegen een hoofdzakelijk grijze achtergrond nogal snel weg. Dankzij de automatische home-functie keerde hij weer bij ons terug. We zagen hem niet aankomen, maar ineens hing hij weer boven ons hoofd te zoemen.
Het angstzweet van het voorhoofd wissend hem weer ingepakt en onze klim vervolgd. Net onder de waterval moesten we nog met gevaar voor eigen leven over wankele stapstenen een stroom oversteken, maar met veel gesteun en gewiebel bereikten we alletwee droog de overkant. De vesten waren onderhand uit, want de temperatuur was al gestegen tot boven de 20 graden (ja, dat kan in IJsland). Maar onder de waterval van smeltwater trokken we hem toch maar weer even aan, want het was daar 10 graden kouder. Bij de dronevlucht daar kregen we gezelschap van een enthousiaste Franse rasta-jongen, die honderduit vroeg over de techniek van de drone. Bij de landing kwam een propeller in aanraking met een rotsblok, maar dat bleek gelukkig geen schade op te leveren.
Na een hoop foto's en films zijn we weer naar beneden gelopen, snel een wc bezocht en flessen water naar binnen gekanteld. Deze tocht van 3 uur was ondanks de vermoeide benen zeer de moeite waard!
Op zoek naar iets te eten zijn we naar het verderop gelegen visitor centre gereden, waar we de enige bezoekers waren en daar hebben we nog even bij de tentoonstelling rondgekeken. Er stonden een opgezette poolvos en rendier en we mochten alles aanraken en op alle knoppen duwen die we maar wilden. Helaas hadden ze niets te eten en we werden doorverwezen naar de buren, het Skridurklaustur. Op deze plek stond ooit een klooster, het gebouw dat er nu staat werd gebouwd door de dichter Gunnar Gunnarsson. In het cafe hebben we wat gegeten en gedronken en Bart kon het niet laten om nog een keer met zijn drone over dit mooie gebouw te vliegen. Hij wordt er steeds handiger in.... Teruggereden aan de andere kant van dit langgerekte meer, waar volgens de mythe ook nog een reuzenworm in rondzwemt, de Wyrm genaamd. Aan deze kant ligt het grootste bos van IJsland, de Hallormstadarskogur, waar 50 boomsoorten in te vinden zijn die afkomstig zijn van 177 verschillende plekken in het buitenland. Het uitspreken van de IJslandse namen vergt wel enige oefening.....
Vanavond weer bij Cafe Nielsen gegeten en aan het tafeltje naast ons zat een wat ouder stel elkaars handen vast te houden over de tafel heen. Wij vinden dat heel lief maar het werd wel een knoeiboel toen ze elkaar tijdens het eten ook niet los wilden laten. De arme serveersters hebben drie keer de boel moeten opdweilen. Bij het afrekenen vertelde de serveerster dat haar moeder net in Amsterdam was en liep te puffen van de hitte. Temperaturen boven de 30 graden hebben ze nog nooit gezien op IJsland.
Morgen vertrekken we naar Myvatn, wat het IJslandse woord voor midgets blijkt te zijn, van die vervelende superkleine hard stekende muggen, waar wij enorme jeukbulten van krijgen. Maar gelukkig hebben we flink wat Deet ingeslagen....
We hebben nog vier dronefilmpjes bij het verslag geplaatst.