Washington

Op onze laatste echte vakantiedag hebben we de National Mall van Washington bezocht. Dat is een groen park in de vorm van een T waarin zich het Witte Huis, het Capitool, het Obelisk-vormige Washington Monument, het Lincoln Memorial, het WO-II Memorial, en het Korean en Vietnam Veterans Memorial bevinden.
We vertrokken om half 10 met de shuttlebus vanaf het hotel naar het Wiehle-Reston East Metro Station. Daar werden we door een buitengewoon swingende beambte geholpen met het bedienen van de kaartautomaat, waar je als onschuldige toerist zelf niet snel uit komt. Onze trein stond beneden op het perron al te wachten, maar hij hield ons steeds langer aan de praat en legde van alles uit over spoorwerkzaamheden en vertragingen, die op allerlei andere metrolijnen plaatsvonden dan die wij zouden nemen, zodat we maar tenauwernood op tijd bij onze trein aankwamen. We hadden nog geen voet over de drempel gezet of de deuren gingen al dicht en voordat we zaten begon hij al te rijden. Bijna 40 minuten later kwamen we aan in het centrum, waar we even gedesorienteerd om ons heen keken om te bepalen waar het Witte Huis zich bevond. Gelukkig viel Els haar oog op voetgangerswegwijzers, die ons precies vertelden waar we heen moesten.
Het Witte Huis is omgeven door een drietal hekken en overal politie-agenten, die werkelijk alles in de gaten houden. Er lopen altijd wel demonstranten, zo ook vandaag, die vreedzaam de Islam promoten of Trump. Gelukkig was er ook een stil tegengeluid van een oudere man met een bord waarop stond "President Obama, I believe in you!" Verder word je om de 20 meter aangehouden door mensen die je een leaflet in de handen willen drukken over een godsdienst of een bustour....
Alle gebouwen rondom het Witte Huis zijn majestueus en pompeus. Ze zijn gek op obelisken en zuilengalerijen, zodat je je al gauw in het oude Italie waant, uit de tijd van de Romeinen. Na het Witte Huis zijn we naar het Washington Monument gelopen, waar de tickets gelukkig waren uitverkocht (volgens Els), want zij had echt geen zin om uit raampjes te koekeloeren vanuit 169 meter hoogte. Dus na het schieten van een hoop plaatjes zijn we verder gelopen via het WO II Memorial, een ovaal met vierkante zuilen van alle staten van Amerika met op de verre uiteinden poorten van de Grote en Atlantische oceaan. Daarna in de onderhand behoorlijk klamme hitte en naderende buien verder gelopen naar het Lincoln Memorial, waarin een gigantische Abraham Lincoln op zijn stoel de menigte toekijkt.
Daarna was het tijd voor de lunch met boterhammetjes onder een parasol, waarna we via de Korean War Memorial naar het Martin Luther King Memorial gewandeld zijn. Toen over de brug over het Tidal Bassin met zicht op het Thomas Jefferson Memorial gelopen, wat op afstand sprekend op het Pantheon in Rome lijkt. Omdat we ook het Capitool nog wilden zien maar ook al een beetje vermoeid waren hebben we de metro daarnaartoe gepakt vanaf het Smithonian Institution. De dom van het Capitool stond helaas in de steigers, maar we hebben toch kunnen zien van waar de Amerikaanse presidenten hun inauguratie speeches houden. En als je dan omkijkt zie je het Washington Monument en het Lincoln Memorial achter elkaar liggen, werkelijk een magnifiek plaatje.
Toen we met de metro terug naar het Smithonian reden kwam het water inmiddels met bakken uit de hemel en de parapluverkopers schoten als paddenstoelen uit de grond. Ons werden twee exemplaren in de handen gedrukt met de boodschap dat ze gratis waren. "We geven ze weg aan mensen die wat over hebben voor de daklozen en veteranen uit de gevoerde oorlogen". Aangezien we niet zeiknat wilden worden en we dit wel een leuke verkooptruc vonden hebben we voor 20 dollar twee paraplu's meegenomen, die ons buitengewoon goed van pas kwamen.
Tegen 4 uur vonden we het welletjes en zijn we op de metro terug naar het hotel gestapt. Tien minuten voor aankomst belden we even of de shuttlebus ons daar weer op kon pikken, maar toen we daar een half uur voor Jan met de Korte Achternaam hebben staan wachten, hebben we nog maar eens gebeld. Daarna duurde het nog een kwartier voordat de bus arriveerde. We reden onder een enorme regen-, hagel-, en donderbui naar het hotel.
Voor het diner was ons oog gevallen op de Euro Bistro, een op Oostenrijks/Duitse keuken gebaseerd restaurant. Opgetogen kwamen we binnen en we werden begroet door, daar zijn ze weer, Chinezen!!! We konden de neiging om om te keren nog net onderdrukken, maar gelukkig stonden er op de menukaart alle denkbare schnitzels, sauerbrat, spatzle en andere jodelgerechten. Ook door de luidsprekers klonk de oh zo geliefde holzhackerbubensauerkrautkapelle Musik, met veel gejodel en schuhplatten.... Onze gekozen gerechten, zalm en sauerbraten, waren van hoge kwaliteit. Het personeel stond echter rondom ons heen alle keurig gedekte tafels leeg te ruimen, waar het dus niet echt gezelliger op werd. Gelukkig kwam er even later nog een vrouw binnen, die twee Duitse staanders bij zich had. Na het heerlijke dessert hadden we nog een schaaltje met 4 gebakken aardappels op tafel staan, waar we een doggybag voor hebben gevraagd, om ons maar zo geintegreerd mogelijk voor te doen. Toen we buiten waren hebben we deze doggybag omgekieperd voor de twee inmiddels liggende Duitse staanders. De naam doggybag hebben we hierbij eer aan gedaan....

Zo is er een eind gekomen aan ons avontuur, met ruim 5000 kilometer op de teller van onze blauwe vliegenvanger. We begonnen met regen in Chicago, geeindigd met regen in Washington, en daar tussenin ruim drie weken van schitterend weer met hoge temperaturen in het prachtige Mid-Westen van Amerika. Nog nagenietend van alle mooie dingen die we hebben gezien verlangen we nu wel erg terug naar de Hollandse pot en kindjes, kleinkindjes en de rest van de familie en vrienden.
Dankzij al jullie leuke reacties hebben we ons steeds verbonden met het thuisfront gevoeld en dubbel genoten. Miss Bucket krijgt een award voor de meest bijzondere reacties, die in veel gevallen nog langer waren dan onze toch al niet zo korte verslagen.
Alle volgers bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om onze avonturen te lezen! Tot een volgende keer!