Van Great Sand Dunes NP naar Montrose

Dankzij onze jetlag worden we nog steeds net voor zonsopkomst wakker. Dat kwam vandaag wel heel goed van pas, omdat de opkomende zon over de duinen schitterende plaatjes oplevert. We stonden dan ook in onze pyjama foto's en films te schieten.
Omdat het een zonnige dag beloofde te worden smeerde Bart zich meteen na het douchen rijkelijk in met zonnebrandcreme. We wilden snel een ontbijtje gaan doen in het naastgelegen restaurant, maar dat liep net anders dan verwacht. We bestelden ons ontbijt met yoghurt, 1 ei en toast voor elk, maar we kregen yoghurt en een 1 ei ontbijt, bestaande uit een gebakken ei, hash browns en toast. Dit bord werd voor Bart neergezet en Els kreeg alleen haar yoghurt. We zeiden dat we echt allebei een ei hadden besteld en de ober beloofde er meteen werk van te maken. Na 10 minuten en nog steeds geen ei zei de ober: "het komt er zo aan hoor". Na nog eens 10 minuten "ze zijn het nu aan het maken". En na weer 10 minuten: "ik zal uw ei nu gaan halen" en 5 minuten daarna kwam hij zeggen dat de kok het ei was vergeten. Toen kwam een hulpkok vragen "how are you folks doing"? Nou.... dat had ze beter niet kunnen vragen.... Er kwam er een vrij bits "still waiting for my egg for almost an hour now" als antwoord van Els. Nog geen minuut later kwam de ober excuses maken en bood het ei met hash browns en toast gratis aan en we kregen het ingepakt mee. Hoe sneller ze van ons af waren, hoe liever het ze was.... Nu zitten we te denken om in het vervolg altijd chaotische bestellingen te doen, want dat scheelt aanzienlijk in de portemonnee....
Na het inpakken en uitchecken zijn we naar het Great Sand Dunes Park gereden om de duinen van dichtbij te gaan bekijken. Met lede ogen zagen wij dat de zon achter de wolken begon te verdwijnen en daar zat Bart dan, ruftend van de zonnenbrandcreme en geen zon meer te zien. Aangezien het op deze hoogte redelijk fris is 's ochtends (het was een graadje of 5) trokken we de vesten maar aan en zijn richting duinen gelopen. We waren nog niet halverwege of het wolkendek brak en een meedogenloze zon begon ons op de rug te branden. Daar stonden we dan, bloedheet met een vest aan.... Volgens ons is de natuur ons aan het pesten.... De duinen zijn van dichtbij veel groter dan we dachten, er waren mensen die op de top stonden, die hadden er minimaal twee uur over gedaan om door rul zand 200 meter omhoog te lopen. Petje af, maar deze beker hebben wij aan ons voorbij laten gaan. Toen wij alleen nog maar naar de voet van de duinen waren gelopen, stonden we al als een stel postpaarden te hijgen. Je vergeet snel dat je zonder conditie, op 2000 meter hoogte, in rul zand bij 30 graden snel energie te kort komt.... Elkaar begrijpend aankijkend zijn we omgekeerd en met gierende banden vertrokken richting Montrose, zo'n 400 kilometer naar het westen.
Door de San Luis Valley, wat de bodem van een ontplofte vulkaan blijkt te zijn en waar ook de zandduinen liggen, moesten we 2 uur rijden over slecht onderhouden wegen, waarbij de gaten langs de weg werden aangeduid met oranje stokjes met gele linten eraan. Bij de gaten die er al veel langer lagen stond zelfs een bord "Road damage". Naar ons idee hadden ze beter het wegdek kunnen repareren dan al die vlaggetjes in de grond te stoppen....
Op onze reis naar Montrose kwamen we door de schitterende Cochetopa Canyon, die met prachtige rode rotsformaties met grijsgroene begroeiing de slingerende weg omzoomde. We hebben hier helaas geen foto's van kunnen maken. Langs het langgerekte Blue Mesa reservoir zagen we nog de prachtige steenformatie Dillon Pinnacles, waar we met open mond naar hebben staan kijken. In Gunnison zijn we voor de lunch bij de Mac binnengevallen, voor een pittige salade. Uiteraard zat er ook een zwaarlijvige familie hun vetgehalte op peil te houden. Zelfs de kleine kinderen leden al zwaar aan obesitas, typisch Amerikaans....
Toen we om kwart over vier in Montrose bij de Red Arrow Inn aankwamen werden we zeer enthousiast begroet door Jerra, de dame achter de balie. Zij overlaadde ons met informatie over alle dingen die we zouden kunnen doen tussen nu en morgenvroeg van concerten tot aan drive-in movies toe. Wij hadden eigenlijk alleen maar behoefte aan een zacht bed en pure ontspanning na een prachtige maar vermoeiende rit....
Vanavond, op aanraden van Jerra, gegeten bij Ted's Steakhouse, waar we, zoals de naam al doet vermoeden, allebei hebben genoten van een heerlijke zalm. Je kunt wel merken dat je hier al in het Wilde Westen zit, want veel mannen dragen hier een cowboy hoed, die ze tijdens het eten gewoon op houden. Na deze uitstekende maaltijd hebben we nog ter afsluiting een digestive walk gemaakt in een temperatuur van nog steeds 28 graden.
Morgen gaan we de Black Canyon of the Gunnison verkennen.