Van Chicago naar Denver

Wat geweldig om al jullie leuke reacties te lezen, dat houdt ons nog verbonden met het thuisfront.

Toen we vanochtend opstonden en enthousiast de gordijnen openschoven kwam de regen met bakken naar beneden. Even een domper..... Alles ingepakt en voor het hotel vertrokken met de shuttlebus richting vliegveld, waar we maar liefst 10 minuten later aankwamen. Daar hebben we ons laten helpen bij het digitale inchecken door een buitengewoon vriendelijke dame, die gelukkig wel wist hoe die apparaten werkten. Gewapend met onze boarding cards mochten we door de security waar we deze keer alles in de handbagage mochten laten en alleen metalen voorwerpen uit onze kleding moesten verwijderen. Binnenlands is de security een stuk soepeler....
We kochten ons ontbijt op het vliegveld bij een Mexicaans aandoend stalletje waar het personeel meer met elkaar dan met de klanten bezig was. Van de bestelling van 2 thee en 2 broodjes werd alleen 1 broodje onthouden, dus na de ontvangst daarvan weer gezegd dat we toch echt 2 broodjes nodig hadden en 2 thee. Na de ontvangst van het 2e broodje hadden we nog steeds geen thee, dus die hebben we toen maar bij een andere medewerker besteld. Dertig dollar lichter en 3 frustraties zwaarder zijn we aan ruime tafels gaan zitten, met zelfs nog plaats voor al onze koffers.....
Na het boarden zijn we redelijk op tijd vertrokken voor een zeer hobbelige turbulente vlucht van ruim 2 uur. Zelfs de stewardessen moesten aangeriemd blijven zitten, zodat er weinig service werd verleend onderweg. Tien minuten voordat we landden kregen we nog snel een glaasje jus d'orange in onze handen gedrukt. Het vliegveld van Denver is zo groot dat we met een sprinter naar de bagagebanden werden gebracht, waar onze koffers al op ons lagen te wachten. Daar kunnen ze op Schiphol nog een hoop van leren..... Ook de frequentie van de treinen is hier wat hoger dan bij de NS, elke 2 minuten vertrok er een. Bart's voorstel om gewoon maar te gaan lopen op zoek naar de autoverhuur werd door Els binnen 5 seconden ongedaan gemaakt door het aan een medewerker van het vliegveld te vragen. Die wees ons 20 meter verderop de wachtende bus voor Alamo car rental. Door de potige chauffeur werden onze koffers zowat uit onze handen gerukt, want hij wilde als de sodemieter vertrekken. In Denver was het gelukkig weer lekker warm, een graadje of 27 met stralende zon, dus in die bus stond de airco weer op 10 en zat je met kippenvel te bibberen, hopend dat de rit niet al te lang zou duren. Na 3 minuten stopte de bus al en wij waren al aan het uitstappen toen de chauffeur ons terugriep met de mededeling dat dit het volgende wachtstation was waar hij na 4 minuten weer zou vertrekken. Dus wij maar weer terug op die koude banken, de rit naar de autoverhuur duurde daarna nog 10 minuten, die met duizelingwekkende snelheden werd afgelegd. We hebben zes keer de koffers terug moeten leggen en elkaar overeind moeten houden bij elke bocht die hij nam. Aan het eind van de rit zei hij "believe it or not but you are still at the airport"..... Rillend zijn we de bus uitgevlucht en daarna mochten we een auto uitzoeken op de parkeerplaats. Bart heeft uit de rij compact cars eerst alle auto's gepast en daar kwam een Hyundai Accent uit de bus, die het won van een Ford Fiesta, Nissan Verso en meer van die trapauto's. Els heeft de kleur bepaald, stralend oogverblindend blauw, voor het geval we teveel in slecht weer belanden....
Met de navigatie op onze tablets zijn we in een half uur naar het Double Tree by Hilton Hotel gereden en toen waren we wel zo'n beetje uitgehobbeld. Eenmaal ingecheckt hebben we op onze kamer de koffers omgepakt van vliegtuigstand naar autostand, dat is voor het hotel-hoppen straks wat efficienter.
Vanavond in het hotel gegeten, waar we in eerste instantie op banken werden neergezet die zo doorzakten dat Els nog maar net met haar kin boven de tafel uitkwam. Toen werden we verwezen naar een tafel waarbij Bart precies op de naad tussen twee kussens moest zitten en zijn we zelf maar op eigen initiatief een tafel doorgeschoven. Later zagen we waarom die banken zo doorgezakt waren, de enorme penzen van de Amerikanen pasten uitstekend onder die tafels.
Morgen zakken we via Colorado Springs af naar het Great Sand Dunes National Park.