Dag 18 - Van West Palm Beach naar Miami Beach

Regen, regen en nog eens regen, al twee dagen lang. Daarvoor waren we niet naar Florida gekomen.... Het is dat het nog steeds 22 graden is, anders hadden we het gevoel dat we in Nederland zaten. Vandaag hebben we een tussenstop gemaakt in Fort Lauderdale, het Venetië van Florida. Een half uur in een Beach Park aan de oceaan gelopen waar vier straalwagens van lokale omroepen stonden om te kijken of er een aantal bootvluchtelingen aan zouden spoelen, waarvan er een verdronken zou zijn. We zagen ook de helikopter van de kustwacht nog rondcirkelen, maar wij hebben niks gezien en de mensen van de televisie ook niet. Die gingen dus onverrichterzake terug. Nog even staan praten met een man uit Chicago, waar het nu -30 graden is en die ook de kou was ontvlucht. Hij was erg blij met deze regen bij 22 graden en had spijt dat hij komende zondag al weer terug moest. Dan is het in Nederland nog niet zo heel erg.... We hebben het een half uur droog kunnen houden en nog even zitten wachten in de auto of de bui nog over zou trekken, maar helaas. Toen zijn we het Venetië gevoel op gaan zoeken. Stel je voor een eiland met rechte straten met aan weerszijden gigantische huizen, alle met een aanlegsteiger voor een prachtige boot. Zoals in Palm Beach maar dan ook nog met een watertje aan de achterzijde. Wij hebben deze huizen p.p.'s genoemd: protserige panden. Toen we er genoeg van hadden zijn we doorgereden naar Miami Beach, waar we onze intrek hebben genomen in het hotel van de eerste dag. Gelukkig regende het hier ook... Het bordje in het hotel "Welkom in het zonnige Miami Beach" hebben we met één beweging van de balie gemaaid. Dat trokken we even niet. Op zoek naar een diner werden we voor de deur van het hotel aangesproken door een als ober verklede man, die klanten voor het bijna onzichtbare restaurant aan de overkant van de straat aan het ronselen was. Geheel tegen ons gebruik in zijn we er op ingegaan en we hebben de hele vakantie nog niet zo lekker gegeten, zelfs niet bij de Red Lobster of Tilted Kilt. Het was een Italiaans restaurant genaamd Porcini en deze keer niet van een grote Amerikaanse keten. Het was dus zoals wij het kennen bij een Italiaan. Mooi gedekte tafels, heerlijk eten en zachte muziek. Het enige Amerikaanse hieraan was de eeuwige televisie die aanstond, maar niet hinderlijk hard. Morgen hopen we onze laatste dag nog een beetje droog door te brengen om 's avonds rond half 11 het vliegtuig terug te pakken naar Nederland. Ons afsluitende verhaal zullen we thuis op internet zetten.