Dag 17 - West Palm Beach

De dag begon niet zo stralend als we gehoopt hadden. Ten eerste een loodgrijze lucht bij 25 graden, terwijl er een stralende dag was voorspeld. Ten tweede had Els flitsen in haar rechteroog bij oogbewegingen en kreeg ze een troebel zicht en hebben we daarom even onze huisarts in Helmond gebeld. Die raadde aan zo snel mogelijk een specialist op te zoeken, want het zou kunnen duiden op een netvliesloslating, waardoor heel snel blindheid kan optreden. Dat zou dan meteen geopereerd moeten worden. Dat was even schrikken! Gelukkig was er dicht in de buurt een oogspecialist, waar wel eerst Els' doopceel werd gelicht, maar die ons gelukkig kon geruststellen. Het bleek een achterste glasvochtmembraanloslating te zijn, google zelf maar voor details. Dit schijnt bij alle ouderen voor te komen en vooral bij bijzienden. Helaas een ouderdomskwaaltje en niet te voorkomen, maar de hinderlijke beeldverstoringen zouden na een week of 6 weg moeten zijn. We waren heel erg opgelucht dat het geen netvliesloslating was en er viel een last van onze schouders. De arts raadde wel aan uit te kijken voor schokken tegen het hoofd en zware inspanningen. Dat betekent dus dat Bart niet meer mag slaan.... en zelf alle koffers mag dragen.... Dat heeft hij er graag voor over. Opgelucht zijn we daarna om half 12 gaan ontbijten en zijn we nog even in de stromende regen door Palm Beach gereden, waar echt belachelijk grote huizen staan. Daar is Soestdijk maar een schamel optrekje bij vergeleken. Er stonden er veel te koop waarvan een met 35 kamers, maar helaas geen veranda met schommelstoel, dus die viel af. We wilden ook nog even kijken bij het superdeluxe hotel The Breakers, maar alleen daar parkeren kost al 25 dollar. Dat vonden we toch wat te gortig om alleen een paar foto's te maken en dan nog in de stromende regen ook. We hebben tussen twee buien door nog snel een foto kunnen maken van een van de kleinere huizen, dus onze fotoreportage is erg beknopt vandaag. Van alle spanningen waren we zo moe geworden dat we de rest van de middag hebben liggen slapen. En ja Lineke, vanavond weer bij de Red Lobster gegeten, want de sfeer is er goed, er hangen geen grote plasmaschermen te schreeuwen, de muziek staat zacht en bovenal is het eten uitstekend en geen fast food. We hadden vanavond een Jamaicaanse ober die swingend snel en dus voor ons onverstaanbaar Engels sprak. Het resultaat was dat we gerechten kregen die we helemaal niet hadden besteld, maar waarvan hij zei dat hij drie keer had gevraagd of het datgene was wat we wilden hebben, maar dat verstonden wij weer niet. Op een gegeven moment hebben we maar uitgelegd dat we Nederlanders zijn en het Jamaicaanse jive Engels niet machtig zijn. Hij beloofde wat langzamer te praten en dat heeft hij wel twee keer volgehouden. Bart heeft als ultiem dieptepunt van de dag nog vier keer op diezelfde zere plek gebeten als gisteren en het toen pas verteld. Knap hè, een echte vent! Bij thuiskomst hebben we nog even op de schommelstoel gezeten om het eten te laten zakken en onder een wolk sigarenrook van de mannen op het liegbenkske naar hun sterke verhalen zitten luisteren. Morgen op naar Miami waar we ons laatste adres hebben voordat we vrijdagavond weer in het vliegtuig stappen. Hopelijk houden we het morgen droog, de temperaturen zijn prima.