Van Ohakune naar Te Urewera Bush Camp
Blijf op de hoogte en volg Bart en Els
09 April 2018 | Nieuw Zeeland, Ohakune
8 april 2018
Na wederom een lekker ontbijt, een vliegdemonstratie met de drone en innig afscheid van Daniel vertrokken naar het volgende avontuur in het Te Urewera bush camp, waar we de komende nacht moeten gaan doorbrengen. Tijdens deze zonnige rit, waarbij de Mount Ruapehu helemaal zichtbaar was, zijn we een keer of drie een klassieke Rolls Royce gepasseerd, omdat we af en toe stopten voor foto's en hij blijkbaar niet. Na een stop in Taupo voor een cappuccino en een zoektocht naar een Rainbird regenjas voor Els nog even een plaatje geschoten van het meer om over een "long and winding road" na 3,5 uur rijden aan te komen bij het bush camp. Daar werden we begroet door Hinewai, die ons deels begeleidde bij het betreden van het kamp waarbij een uitheemse dennenboom ons, de bezoekers, vertegenwoordigde en een inheemse Manuka de ontvangende gastvrouwen vertegenwoordigde. Hinewai sprak daarbij een begroetingsritueel uit, waarin zegening en toestemming werd gevraagd voor de aanwezigheid op deze Maori gronden, waarbij we onze handen moesten wassen in het beekje en drie keer de druppels over onze schouders moesten gooien. Onder het mom van ritueel kunnen ze je echt van alles laten doen....
Licht bepakt gingen we met onze medebezoekers, Mike en Joan, het bushcamp in, dat bestond uit een gespannen zeil waaronder een ontmoetingsplaats was gemaakt, met een vuurplaats, een keuken en een tafel, waar je onder alle omstandigheden je schoenen uit moest doen. De Duitsers die wij verwacht hadden te zien zijn niet op komen dagen en werden ook niet verwacht. Waar ze dan wel zijn gebleven, we zullen het nooit weten....
Hinewai stelde ons daarna voor aan Juanita, de kokkin, die ons naar ons onderkomen voor de nacht wees en dat bleek, hou je vast, een wigwam-achtige tent te zijn met een tweepersoons luchtbed en twee mummie-slaapzakken. Wanhopig keken wij elkaar aan, ook jullie weten inmiddels hoe zeer wij van kamperen houden en dit beloofde toch wel het summum van deze zinloze activiteit te worden. Het kamp bestond verder ook nog uit een eco-toilet, oftewel een gat in de grond met een pot erop waar je een hap zaagsel in mocht gooien om de ergste stank te verdrijven, en twee douches waarvan er een kapot was. Uit puur sportieve overwegingen en omdat we de sfeer niet wilden bederven hebben we steen en been geklaagd over deze zeer eenvoudige faciliteiten. Wij werden er toen op gewezen dat we de faciliteiten met douches, toiletten en lekker warme bedden des te meer zouden gaan waarderen de volgende dag. Daar konden we weinig tegenin brengen.
Toen de zon achter de bergen verdwenen was begon het dusdanig af te koelen dat we zonder onze schoenen wel hele koude voetjes kregen. Extra sokken aangetrokken en een deken eromheen geslagen en toen was het dicht bij het vuur net uit te houden. Juanita bereidde ons die avond een lekkere barbecue-maaltijd met kip, lam, zoete en nieuwe aardappels en sla. Het toetje bestond uit thee met koekjes. Na de afwas is Juanita vertrokken met de melding dat ze ons de volgende morgen weer zou zien. Ze liet nog wel een paar warmwaterkruiken achter in onze slaapzakken en als sfeerverhoger had ze een aantal kaarsen neergezet en ging het electrische licht uit. Daar zaten we dan met zijn vieren schaapachtig in het vuur te staren terwijl het om ons heen steeds kouder werd. Op zo'n moment ben je blij dat je drambuie bij je hebt, die Bart nog even uit de auto is gaan halen in het stikkedonker. Ook Mike en Joan genoten dankbaar mee van dit hartverwarmertje en na twee borrels zijn we rond een uur of 10 maar in bed gekropen.
Na wederom een lekker ontbijt, een vliegdemonstratie met de drone en innig afscheid van Daniel vertrokken naar het volgende avontuur in het Te Urewera bush camp, waar we de komende nacht moeten gaan doorbrengen. Tijdens deze zonnige rit, waarbij de Mount Ruapehu helemaal zichtbaar was, zijn we een keer of drie een klassieke Rolls Royce gepasseerd, omdat we af en toe stopten voor foto's en hij blijkbaar niet. Na een stop in Taupo voor een cappuccino en een zoektocht naar een Rainbird regenjas voor Els nog even een plaatje geschoten van het meer om over een "long and winding road" na 3,5 uur rijden aan te komen bij het bush camp. Daar werden we begroet door Hinewai, die ons deels begeleidde bij het betreden van het kamp waarbij een uitheemse dennenboom ons, de bezoekers, vertegenwoordigde en een inheemse Manuka de ontvangende gastvrouwen vertegenwoordigde. Hinewai sprak daarbij een begroetingsritueel uit, waarin zegening en toestemming werd gevraagd voor de aanwezigheid op deze Maori gronden, waarbij we onze handen moesten wassen in het beekje en drie keer de druppels over onze schouders moesten gooien. Onder het mom van ritueel kunnen ze je echt van alles laten doen....
Licht bepakt gingen we met onze medebezoekers, Mike en Joan, het bushcamp in, dat bestond uit een gespannen zeil waaronder een ontmoetingsplaats was gemaakt, met een vuurplaats, een keuken en een tafel, waar je onder alle omstandigheden je schoenen uit moest doen. De Duitsers die wij verwacht hadden te zien zijn niet op komen dagen en werden ook niet verwacht. Waar ze dan wel zijn gebleven, we zullen het nooit weten....
Hinewai stelde ons daarna voor aan Juanita, de kokkin, die ons naar ons onderkomen voor de nacht wees en dat bleek, hou je vast, een wigwam-achtige tent te zijn met een tweepersoons luchtbed en twee mummie-slaapzakken. Wanhopig keken wij elkaar aan, ook jullie weten inmiddels hoe zeer wij van kamperen houden en dit beloofde toch wel het summum van deze zinloze activiteit te worden. Het kamp bestond verder ook nog uit een eco-toilet, oftewel een gat in de grond met een pot erop waar je een hap zaagsel in mocht gooien om de ergste stank te verdrijven, en twee douches waarvan er een kapot was. Uit puur sportieve overwegingen en omdat we de sfeer niet wilden bederven hebben we steen en been geklaagd over deze zeer eenvoudige faciliteiten. Wij werden er toen op gewezen dat we de faciliteiten met douches, toiletten en lekker warme bedden des te meer zouden gaan waarderen de volgende dag. Daar konden we weinig tegenin brengen.
Toen de zon achter de bergen verdwenen was begon het dusdanig af te koelen dat we zonder onze schoenen wel hele koude voetjes kregen. Extra sokken aangetrokken en een deken eromheen geslagen en toen was het dicht bij het vuur net uit te houden. Juanita bereidde ons die avond een lekkere barbecue-maaltijd met kip, lam, zoete en nieuwe aardappels en sla. Het toetje bestond uit thee met koekjes. Na de afwas is Juanita vertrokken met de melding dat ze ons de volgende morgen weer zou zien. Ze liet nog wel een paar warmwaterkruiken achter in onze slaapzakken en als sfeerverhoger had ze een aantal kaarsen neergezet en ging het electrische licht uit. Daar zaten we dan met zijn vieren schaapachtig in het vuur te staren terwijl het om ons heen steeds kouder werd. Op zo'n moment ben je blij dat je drambuie bij je hebt, die Bart nog even uit de auto is gaan halen in het stikkedonker. Ook Mike en Joan genoten dankbaar mee van dit hartverwarmertje en na twee borrels zijn we rond een uur of 10 maar in bed gekropen.
-
09 April 2018 - 16:02
Missbucket "de Rollende Reporter":
Zo dat was me een druk ochtendje zeg....vliegen en afscheid nemen...heftig hoor maar wil je het eindpunt bereiken dan moet je verder.....en dan die vermoeiende zin dat het stel een keer of 3 een klassieke Rolls Royce tegenkwamen die niet stopte en zij wel en dan begint die radar in mijn hoofd weer optilt te slaan want hoe bereken ik dit nu weer maar hee....ik ben nie gek Henkie we houden het er maar op dattie mooi was...!!!
Het Bush Camp waar Jeb Bush zijn wiegje heeft gestaan wie kent hem niet... maar nu voor hele andere doeleinde gebruikt worden en na zo'n 3,5 uur door regen storm en wind gereden te hebben en je op de valreep nog een Rainbird regenjack gescoord hebt, waar je op spectaculaire wijze begroet wordt bizar en hoe dom kun je zijn om her en der water te klatsen en dat dan het ritueel is ja voor al die koekkoek mensen....de oude Maori's lachen zich kapot...of waren ze dat al....we zullen het nooit weten....maar baat het niet schaad het niet is het gezegde toch dus het komt goed...hmmm..!!!
Heel bijzonder en als ik geen foto's had gezien kreeg ik het vermoeden dat jullie in Deurne op het kamp waren...daar moet je ook je schoenen uit doen en primitief leven.....hmmm...!!!
Nou ik heb wel een vermoeden waar die Duitsers gebleven zijn.....die zitten in die pub met Eddy uit National Lampoons....die zijn ze nu bij elkaar aan het vegen en komen later.....en gij gleuft da....
Wat een shit verhaal is dit zeg...echt ongelooflijk dom zeg, nou ik had beleefd bedankt en die ervaring de volgende dag aan die Duitsers gevraagd die niet kwamen of aan die Friezen....die zijn niet zo verwent maar ja als ik de foto's goed bekijk en Bart zijn lengte en het luchtbed bekijk nou dan had ik waarschijnlijk hetzelfde gevoel was dit wellicht een Jongerenreis.....per abuis het verkeerde pakket rondreis geboekt.!!!!
Gezellig met 2 paar geitenwollen sokken, dekentje om.....trouwens waar is ons blauw/wit gestreept tafelkleedje...die kwam nu goed van pas...zingend Kumbaya aan het heerlijk brandend vuur en genietend van van kruimige, zoete, bittere bintjes met kip en lam en thee met een koekje als dessert en dan nog even je afwas doen nou wat een top vakantie is dit zeg zelden zo'n treurnis beleefd ...!!!
Respect voor het doorzettingsvermogen maar of dit nu een avontuur of dommigheid is......we zullen het nooit weten maar primitief was het...!!!
Maar wat een uitermate service gerichte verzorging een waterkruik in je slaapzakkie en kaarsjes ipv licht en met gevaar voor eigen leven de alcohol gescoord om al na zeker 2 borrels te gaan slapen na een zwijgzaam kampvuur....nou echt mijn wens dit....als ik het leven beu ben...pfff dat is toch geen doen maar snel naar bedje en kijken of er her of der nog een hoogtepuntje te scoren is.....we zullen het nooit weten...!!!
Wordt vervolgd.....
Missbucket de rollende reporter xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
