Doubtful Sound/Makarora
Blijf op de hoogte en volg Bart en Els
20 Maart 2018 | Nieuw Zeeland, Makarora
19 en 20 maart 2018
Vanochtend aan het ontbijt werden we verrast door Janice, onze gastvrouw, die aanbood onze auto met koffers erin bij haar huis te laten staan. Ze belde zelfs nog het busje van de rederij om ons op te pikken, dus even later zaten we met zijn tweeen in de bus bij Richard de chauffeur en Kirsten, onze reisleidster tijdens onze cruise over de Doubtful Sound. Om 10 uur vertrokken we met een boot met een man of 30 over Lake Manapouri naar het West Arm Power Station. Van daaruit gingen we met een busje, dat door Kirsten werd bestuurd, over de pas om aan de andere kant bij de Doubtful Sound uit te komen, waar de Southern Secret op ons lag te wachten. Het is een boot met 6 cabines, met douche en toilet ensuite, en 1 meter 90 hoog. Dat betekende dus dat Bart overal krom moest lopen. Voor de kapitein Clint was dit de reden om aan zijn vrouw voor te stellen dat hij toch echt een grotere boot nodig had. Onze medepassagiers waren twee stellen uit Australie, een uit Florida en een uit Engeland, gemiddelde leeftijd ongeveer 60 jaar. We waren nog niet vertrokken of Kirsten ontpopte zich ook als kokkin. Ze bereidde ons een gegratineerde zalmpasta als lunch met salades en nog meer lekkers.
Het weer op de Doubtful Sound was nogal stormachtig en het heeft eigenlijk onophoudelijk 2 dagen geregend. Het boegwater spatte af en toe over de hele boot heen en wonderwel werd er niemand zeeziek. In een luwe zij-arm van het fjord zijn de fanatici gaan vissen vanaf de boeg van het schip en haalden binnen een uur zestien vissen, een blauwe kabeljauw en een jonge haai naar boven. Nadat Clint de filetlapjes van alle vis had afgesneden heeft Kirsten die omgetoverd in een heerlijke vismaaltijd voor die avond. Intussen genoten wij van de steeds woester wordende watervallen, die hier en daar met donderend geweld van de hoge rotswanden naar beneden kwamen.
Met onze Australische medereizigers kregen we wat moeilijk contact, want die waren met zijn vieren op vakantie. Met de Engelsen, Andy en Helen, zijn we al bijna vrienden geworden en met de Amerikanen waren we na een uurtje sterke verhalen wel klaar. Veel tijd doorgebracht in de stuurhut bij Clint en af en toe Kirsten, want zij bestuurde de boot als er gevist werd. Dat kon ze dus ook al.... Clint wist natuurlijk van alles te vertellen over elke rotspartij, eilandje of waterval. We hingen dan ook zogezegd aan zijn lippen....
Na het avondeten en teveel goedkope wijn werd de boot in een golfvrije zij-arm verankerd en in de slaapstand gezet en om half 10 lag iedereen in bed.
Om half 7 de volgende ochtend werd de boot alweer gestart wat voor iedereen een ruwe wekker was. Om 7 uur stonden wij dan ook alweer gedoucht en wel klaar voor het ontbijt. Kirsten was daar al druk mee in de weer, Clint bestuurde het schip en wij zaten met zijn tweeen in het pikkedonker een beetje schaapachtig voor ons uit te kijken. Een half uurtje later verschenen de andere reizigers en werd er gezamenlijk ontbeten. Gelukkig bleef het tussen een paar hele korte droge momenten door keihard regenen, wat weer ten goede komt aan de watervallen. Je moet namelijk weten dat hier per jaar 11 meter regen kan vallen. Geen wonder dat dit hele gebied uit regenwoud bestaat.
Rond een uur of 10 legden we weer aan om plaats te maken voor de volgende groep en Kirsten bleef aan boord om schoon te maken, dus hebben we ter plekke afscheid genomen van haar en Clint. Daarna met busje en boot terug naar Manapouri waar we rond 12 uur weer met de rederijbus bij onze auto werden afgezet. Toen we onze tassen in de auto zetten zagen we tot onze grote opluchting dat ons blauw/witte tafelkleed niet was gestolen.
Daarna onze route naar onze volgende bestemming in Makarora aangevangen, zo'n 300 kilometer, waar we rond 6 uur aankwamen. Op deze route nog een paar keer gestopt om mooie plaatjes te schieten van Lake Wakatipu, Lake Hawea en Lake Wanaka, gelukkig in de zon deze keer met een graadje of 24. Een hele verademing na die enorme bak water die over ons heengekomen is. We hebben een complete lodge voor onszelf op een boerderij en zijn omringd door allerlei beesten: honden, kippen, schapen, herten en de kat Zeus. En we hebben weer een prachtig uitzicht op de omringende bergen.
Vanochtend aan het ontbijt werden we verrast door Janice, onze gastvrouw, die aanbood onze auto met koffers erin bij haar huis te laten staan. Ze belde zelfs nog het busje van de rederij om ons op te pikken, dus even later zaten we met zijn tweeen in de bus bij Richard de chauffeur en Kirsten, onze reisleidster tijdens onze cruise over de Doubtful Sound. Om 10 uur vertrokken we met een boot met een man of 30 over Lake Manapouri naar het West Arm Power Station. Van daaruit gingen we met een busje, dat door Kirsten werd bestuurd, over de pas om aan de andere kant bij de Doubtful Sound uit te komen, waar de Southern Secret op ons lag te wachten. Het is een boot met 6 cabines, met douche en toilet ensuite, en 1 meter 90 hoog. Dat betekende dus dat Bart overal krom moest lopen. Voor de kapitein Clint was dit de reden om aan zijn vrouw voor te stellen dat hij toch echt een grotere boot nodig had. Onze medepassagiers waren twee stellen uit Australie, een uit Florida en een uit Engeland, gemiddelde leeftijd ongeveer 60 jaar. We waren nog niet vertrokken of Kirsten ontpopte zich ook als kokkin. Ze bereidde ons een gegratineerde zalmpasta als lunch met salades en nog meer lekkers.
Het weer op de Doubtful Sound was nogal stormachtig en het heeft eigenlijk onophoudelijk 2 dagen geregend. Het boegwater spatte af en toe over de hele boot heen en wonderwel werd er niemand zeeziek. In een luwe zij-arm van het fjord zijn de fanatici gaan vissen vanaf de boeg van het schip en haalden binnen een uur zestien vissen, een blauwe kabeljauw en een jonge haai naar boven. Nadat Clint de filetlapjes van alle vis had afgesneden heeft Kirsten die omgetoverd in een heerlijke vismaaltijd voor die avond. Intussen genoten wij van de steeds woester wordende watervallen, die hier en daar met donderend geweld van de hoge rotswanden naar beneden kwamen.
Met onze Australische medereizigers kregen we wat moeilijk contact, want die waren met zijn vieren op vakantie. Met de Engelsen, Andy en Helen, zijn we al bijna vrienden geworden en met de Amerikanen waren we na een uurtje sterke verhalen wel klaar. Veel tijd doorgebracht in de stuurhut bij Clint en af en toe Kirsten, want zij bestuurde de boot als er gevist werd. Dat kon ze dus ook al.... Clint wist natuurlijk van alles te vertellen over elke rotspartij, eilandje of waterval. We hingen dan ook zogezegd aan zijn lippen....
Na het avondeten en teveel goedkope wijn werd de boot in een golfvrije zij-arm verankerd en in de slaapstand gezet en om half 10 lag iedereen in bed.
Om half 7 de volgende ochtend werd de boot alweer gestart wat voor iedereen een ruwe wekker was. Om 7 uur stonden wij dan ook alweer gedoucht en wel klaar voor het ontbijt. Kirsten was daar al druk mee in de weer, Clint bestuurde het schip en wij zaten met zijn tweeen in het pikkedonker een beetje schaapachtig voor ons uit te kijken. Een half uurtje later verschenen de andere reizigers en werd er gezamenlijk ontbeten. Gelukkig bleef het tussen een paar hele korte droge momenten door keihard regenen, wat weer ten goede komt aan de watervallen. Je moet namelijk weten dat hier per jaar 11 meter regen kan vallen. Geen wonder dat dit hele gebied uit regenwoud bestaat.
Rond een uur of 10 legden we weer aan om plaats te maken voor de volgende groep en Kirsten bleef aan boord om schoon te maken, dus hebben we ter plekke afscheid genomen van haar en Clint. Daarna met busje en boot terug naar Manapouri waar we rond 12 uur weer met de rederijbus bij onze auto werden afgezet. Toen we onze tassen in de auto zetten zagen we tot onze grote opluchting dat ons blauw/witte tafelkleed niet was gestolen.
Daarna onze route naar onze volgende bestemming in Makarora aangevangen, zo'n 300 kilometer, waar we rond 6 uur aankwamen. Op deze route nog een paar keer gestopt om mooie plaatjes te schieten van Lake Wakatipu, Lake Hawea en Lake Wanaka, gelukkig in de zon deze keer met een graadje of 24. Een hele verademing na die enorme bak water die over ons heengekomen is. We hebben een complete lodge voor onszelf op een boerderij en zijn omringd door allerlei beesten: honden, kippen, schapen, herten en de kat Zeus. En we hebben weer een prachtig uitzicht op de omringende bergen.
-
20 Maart 2018 - 10:18
Rob En Leida:
War een aardige mensen zijn die nieuwzeelanders als ik het zo lees. Erg behulpzaam. Hoop niet dat bart naar de fysiotherapeut moet door dat krom lopen op de boot.( hebben wij geen last van els).
Het weer is ook van alles wat. Paste je wel in het bed bart?.Gelukkig geen chinezen aan boord, maar wel leike engelsen. Hoe gaat het met je oog els? Ik hoop goed.
Gelukkigis het kleed er nog. Hahaha.
liefs rob en leida -
20 Maart 2018 - 11:04
Missbucket De Rollende Reporter:
Spectaculair, wat een wonderbaarlijk mooie beleving is dit zeg.....2 dagen op een Yacht met een echte Kapitein en zijn vrouw nou dat is by far het ultieme geluk...!!!!
Ik vind wel dat jullie veel vertrouwen hebben om zomaar je koffers bij "vreemde" achter te laten...weten jullie da die mensen stapelgek zijn op blauw/wit gestreepte kleedjes....je vertrouwt ze gewoon je grootste schat toe....dat is lef hebben maar ik lees nog wel offie ut overleeft heeft...jullie in iedersgeval wel..!!!
Met een vrouw achter het stuur naar de West Arm Power ofwel de krachtige arm wa bij ons gewoon peliessie heet...alwaar het geheim van Het Zuiden te wachten ligt op die arme sukkels uit Het Zuiden..!!
Als je dan die indrukwekkende foto's bekijkt zijn de meeste mannen druk bezig met vissen terwijl ons " geheim uit Het Zuiden" lekker bij ut vrouwke zit te keuvelen over....en nou vermoed ik.....de elektronica al die lampkes en een echte Kapiteine dan heb je toch niks meer nodig. Bart heeft ergens goed verborgen humor en kan serieus overkomen maar deze vrouw tovert een hele mooie en dierbare glimlach op zijn gezicht en dat is Wow en sprookjesachtig mooi....!!!!!
Dan richt ik nu mijn woord tot de auteur van dit verhaal....ik ken ut nie mir volge.....In een luwe zij-arm van het Fjord daar ken ik me toch echt niks bij voorstellen en dat is toch de bedoeling van een reisverhaal....da andere jullie jaloersmakende reis mogen volgen....volgende keer gewoon Jip en Janneke taal aub anders moet ik helaas Kaptin afHaken.....hahaha oh wa flauw...!!!
Ochermkes toch doe je zo je best en krijg je niet de aansluiting waar je zo vurig op hoopte en dan voelt die leegte en eenzaamheid op zo'n cruise nog sterker en zwaarder op de maag en zelfs de watervallen voelde de sfeer en klotste tegen de wanden aan alsmaar woester wordend...maar gelukkig fleurde de Amerikanen de boel wa op en Ingrid was de redder in nood en na een overheerlijk vers bereid maaltje en een bedtime story kwam alles uiteindelijk nog goed......hmmm voor zolang het duurt maar ja mi un fles witte spiritus van dun Lidl haal je wel bakzeil.. !!!
Nou ik weet niet hoe het bij andere is maar ik vind een wekker altijd ruw ook al lag je dan in een golfvrije zij-arm verankert....de schoorsteen moet blijven roken en bovendien heb je je 8 uur schoonheidsslaap gehad dus varen maar... op naar het volgend avontuur..!!
Op de bucket challenge manier stonden zij om 7 uur rise en shine weer op het dek.....heen en weer zijn knecht staat te lachen en roept ons steeds toe...wie zoet is.............
Maar nou vraag ik me toch echt af waarom wij hier dan geen Regenwoud hebben...man het kan hier ook aardig siepelen...druppel, straaltjes, bakken, miezer, fikse regen...alles hebben wij hier maar geen regenwoud te bekennen...vreemd heul vreemd....!!! Maar goed daar dus wel om sjeloers van te worden
maar dat is een negatieve gedachten en dat vinden wij niet kunnen...nee dat vinden wij heel bijzonder.....rot op het is en blijft nattigheid...!!!
Hahahaaa.....mijn werkwijze is al jarenlang stukje lezen en reageren en nu zie je maar weer dat we echt verbonden zijn met als rode draad.....jawel hoor het blauw/wit gestreepte tafelkleedje en ja ik schreef al hoe gewaagd ik het vond.
Anyway voordat dit een paperback begint te worden na een heftig afscheid met nog 300 km te rijden zijn jullie blij dat je mag logeren op de kinderboerderij en dat je blij bent na bakken water.....ja dombo je gaat een cruise doen op een boot...je weet wel op water en water heeft als eigenschap dat het nat is en met bakken over je heen kan komen.....ooit begrijp je dat...!!
Ik zou zeggen dat romantisch plaatje met kippetjes en katten....ohjee Helmondse in de buurt....zal je waarschijnlijk morgenvroeg ander ervaren.....vermoed ik zo...!!!!
Wordt vervolgd......
Missbucket de rollende reporter xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
