Van Lake Tekapo via Mount Cook naar Oamaru
Blijf op de hoogte en volg Bart en Els
12 Maart 2018 | Nieuw Zeeland, Oamaru
12 maart 2018
Vanmorgen weer onder een strakblauwe hemel ons ontbijtje genuttigd op het gazon. De koffers ingepakt en toen wilden we afscheid nemen van de gastvrouw, aan wie we vroegen of er een drogist in de buurt was. We wilden iets hebben voor het reutelende kuchje van Els. Er werd meteen alarm geslagen. Moeder werd erbij gehaald en dat bleek de "heks" van Lake Tekapo te zijn. Wat Els voelde, en hoe lang al en hoe diep het zat en voordat we het wisten werd er een kop saliethee met Manuka honing gezet. Maar dat was nog niet alles, ook moest ze eerst een flinke slok appelcider-azijn nemen die ze daarna wel met een slok water mocht wegspoelen. Stiekem werd ze ook nog besmeerd met Japanse pepermuntolie op voorhoofd, bovenlip en keel. We kregen ook nog een pot warme saliethee mee en een halve struik losse salieblaadjes en de mok mochten we ook houden. Daar was toch al een stuk vanaf. We kregen het sterke advies om bij de supermarkt de appelcider-azijn en Manuka honing te gaan kopen om dat de rest van je leven elke morgen in te nemen. De kans dat je dan ooit nog verkouden wordt is heel klein. Na een innige omhelzing mochten we vertrekken en ze vond het jammer dat ze het niet eerder had geweten dat er iets mis was, anders waren we nog veel meer bedolven onder kruidentuinen en wondermiddelen. Omdat je een heks altijd moet gehoorzamen hebben we bij de supermarkt alle spullen gekocht, we konden er nog net een plaatsje voor vinden in de auto, naast de drambuie.
De volgende stop was Mount Cook, door de Maori "Aoraki" genoemd, ofwel wolkenprikker. Het is met zijn 3754 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Deze besneeuwde top omringd door gletsjers ligt achter zijn gletsjermeer, Lake Pukaki, wat net zoals Lake Tekapo een bijna onnatuurlijke turquoise kleur heeft. Wij reden door tot Aoraki Mount Cook Village aan de voet van de berg om daar onze sandwiches op te smikkelen. Op de picknickbanken naast ons zat een Russich stel op hun manier te lunchen, dat wil zeggen drinkend uit flessen wijn met af en toe een hapje boterham. Er kwam nog een oude strompelende Chinees langs die aan Bart vroeg waar de hermitage was, een luxe hotel net om de hoek, en die heeft Bart zonder blikken of blozen falikant de verkeerde kant opgestuurd. Wraak voor alle pesterijen van Chinezen.....
Geheel voldaan zijn we daarna vertrokken richting Oamaru. Het viel ons op hoeveel dieren op de wegen tot onherkenbare tapijtjes zijn platgewalst. Om de 100 meter kom je er wel een tegen. Tot overmaat van ramp raakten we ook nog verstrikt in een file die door een kudde schapen werd veroorzaakt. Nadat de herder alle schapen de berm in had gejaagd konden de auto's weer even passeren en hebben we onze weg vervolgd naar onze bestemming.
We kwamen aan bij een wonderschone Victoriaanse cottage waar de sleutel in de deur hing en er was weer geen ontvangstcomite, nog geen hond te bekennen. Deze cottage ligt tegen een berg met uitzicht op de haven van dit Victoriaanse stadje. De cottage is ruim opgezet en lekker ouderwets ingericht met op de veranda twee stoeltjes met rood/wit gestreepte kussentjes. Wat zal ons blauw/wit tafelkleedje daar mooi bij staan.....
Vanavond lekker gegeten bij het Star en Garter restaurant, een Victoriaans gebouw met wel zeer moderne prijzen.
Vanmorgen weer onder een strakblauwe hemel ons ontbijtje genuttigd op het gazon. De koffers ingepakt en toen wilden we afscheid nemen van de gastvrouw, aan wie we vroegen of er een drogist in de buurt was. We wilden iets hebben voor het reutelende kuchje van Els. Er werd meteen alarm geslagen. Moeder werd erbij gehaald en dat bleek de "heks" van Lake Tekapo te zijn. Wat Els voelde, en hoe lang al en hoe diep het zat en voordat we het wisten werd er een kop saliethee met Manuka honing gezet. Maar dat was nog niet alles, ook moest ze eerst een flinke slok appelcider-azijn nemen die ze daarna wel met een slok water mocht wegspoelen. Stiekem werd ze ook nog besmeerd met Japanse pepermuntolie op voorhoofd, bovenlip en keel. We kregen ook nog een pot warme saliethee mee en een halve struik losse salieblaadjes en de mok mochten we ook houden. Daar was toch al een stuk vanaf. We kregen het sterke advies om bij de supermarkt de appelcider-azijn en Manuka honing te gaan kopen om dat de rest van je leven elke morgen in te nemen. De kans dat je dan ooit nog verkouden wordt is heel klein. Na een innige omhelzing mochten we vertrekken en ze vond het jammer dat ze het niet eerder had geweten dat er iets mis was, anders waren we nog veel meer bedolven onder kruidentuinen en wondermiddelen. Omdat je een heks altijd moet gehoorzamen hebben we bij de supermarkt alle spullen gekocht, we konden er nog net een plaatsje voor vinden in de auto, naast de drambuie.
De volgende stop was Mount Cook, door de Maori "Aoraki" genoemd, ofwel wolkenprikker. Het is met zijn 3754 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Deze besneeuwde top omringd door gletsjers ligt achter zijn gletsjermeer, Lake Pukaki, wat net zoals Lake Tekapo een bijna onnatuurlijke turquoise kleur heeft. Wij reden door tot Aoraki Mount Cook Village aan de voet van de berg om daar onze sandwiches op te smikkelen. Op de picknickbanken naast ons zat een Russich stel op hun manier te lunchen, dat wil zeggen drinkend uit flessen wijn met af en toe een hapje boterham. Er kwam nog een oude strompelende Chinees langs die aan Bart vroeg waar de hermitage was, een luxe hotel net om de hoek, en die heeft Bart zonder blikken of blozen falikant de verkeerde kant opgestuurd. Wraak voor alle pesterijen van Chinezen.....
Geheel voldaan zijn we daarna vertrokken richting Oamaru. Het viel ons op hoeveel dieren op de wegen tot onherkenbare tapijtjes zijn platgewalst. Om de 100 meter kom je er wel een tegen. Tot overmaat van ramp raakten we ook nog verstrikt in een file die door een kudde schapen werd veroorzaakt. Nadat de herder alle schapen de berm in had gejaagd konden de auto's weer even passeren en hebben we onze weg vervolgd naar onze bestemming.
We kwamen aan bij een wonderschone Victoriaanse cottage waar de sleutel in de deur hing en er was weer geen ontvangstcomite, nog geen hond te bekennen. Deze cottage ligt tegen een berg met uitzicht op de haven van dit Victoriaanse stadje. De cottage is ruim opgezet en lekker ouderwets ingericht met op de veranda twee stoeltjes met rood/wit gestreepte kussentjes. Wat zal ons blauw/wit tafelkleedje daar mooi bij staan.....
Vanavond lekker gegeten bij het Star en Garter restaurant, een Victoriaans gebouw met wel zeer moderne prijzen.
-
12 Maart 2018 - 12:21
Missbucket De Rollende Reporter:
Ohjee da klinkt nie al te Best(ers)....voorbode van een fikse longontsteking..!!! In Brabant is er crisisberaad vwg de griepcrisis...toch een souvenirtje meegenomen uit Hellimond ik hoop het niet.
Maar met zo'n dorps heks in je kring kan je niks gebeuren en het Lake zo'n aardige vrouw..!!!
Al die watertjes hoe zijn die toch ontstaan....tja ik ben maar een Lake maar ut zijnder wel veul hé..!!!
Nou met een gezicht als een zuurpruim het ruime sop gekozen van de schrik want je weet maar nooit met heksen... allerlei troep gekocht waar je elke bacterie mee dood krijgt en verder gereden voordat je in een kikker verandert want je weet maar nooit met heksen....maar gelukkig is je prins binnen handbereik...hmm..!!!
En na alle bacterie gedeeld te hebben val je van de ene verbazing in de andere ...zo die mensen lusten hem wel...ongelooflijk dat vinden wij niet gek maar dat vinden wij heel bijzonder...de zuipers die stammen af van de blauwe neuzen familie....!!!!
Ocherm die arme oude chinees moest in Amsterdam zijn en dan sturen jullie hem naar de andere kant van de wereld dan heb je wel lef zeker in de buurt met een echte onvervalste heks....de vloek is uitgesproken de ene naar de andere chinees zal uw pad vullen....!!!!
Als ik zo de foto's bekijk moet ik toegeven dat het daar adembenemend mooi is en ja je prachtig ingepakte blauw/wit tafelkleedje zou er niet bij vloeken sowieso is het ook een designed inrichting errug knus moet ik zeggen.
Die New Zeelanders zijn toch een beetje vreemd volkje...bij aankomst geen hond te zien en bij vertrek stevig omhelst en verzorgd tot op het bot....zijn ze zo blij dat je weer gaat of is de fooi aanzienlijk....wij zullen het nooit weten.
Gelukkig hebben jullie heerlijk gegeten in een ouwe toeitent met culinaire prijzen...!!
Word vervolgd..........
Missbucket de rollende reporter xxx
-
12 Maart 2018 - 22:24
Bart:
Waheddeder toch wirrun skon gedicht van gemakt. Hulde an de rollende reporter.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
